Reis naar Malawi deel 5
Vandaag gaan we naar Rodney en Alice. Rodney is onze directeur in het centrale deel van Malawi. Hij is degene die aan het begin van ons project stond. We bezoeken hen in Chisemphere, waar ze hun nieuwe huis aan het bouwen zijn. In Malawi is het de gewoonte om als je met pensioen bent weer in je geboorteplaats te gaan wonen, bij je familie. Dus als ze het zich kunnen veroorloven beginnen ze al vroeg met het bouwen van een huis, stapje voor stapje. Het huis van Rodney en Alice is al bijna klaar zien we. Wat een prachtig huis hebben ze gebouwd. Heel groot en met electriciteit! Dat is echt bijzonder. Ook gaat Alice straks IN HUIS koken! Dus de tijd van een stookhok is dan voor haar voorbij. Dat is echt super. Het was zo fijn om haar weer te zien, mijn hart sprong op. Ik besef dat ze echt veel voor me betekent hier. Ik heb haar een gehaakte deken gegeven en veel kinderkleding, schooletuis en speelgoed. Ze stopte het meteen allemaal weg, vanwege jaloezie, zei ze. Mensen lopen zo bij elkaar binnen en als ze zien dat zij zoveel krijgt, geeft dat jaloezie en dat kan op ruzie uit draaien. De tweeling was echt zo lief om te zien, maar natuurlijk ook de grote meiden.
‘s Middags ging Mwiza met de auto naar de garage en hadden wij een beetje rust. Vanavond slapen we in onze nieuwe, grotere kamer.
En dat hebben we geweten! Het zag er allemaal zoveel beter uit, maar we hadden het bed niet geprobeerd 🙁 DOM! En KRAKEN!!!! We konden onze arm nog niet bewegen of een enorm lawaai. De matras was helaas niks beter, dus weer zere heupen! We zijn terug gegaan naar onze oude kamer en hebben twee matrassen gekregen. Dan kunnen we het wel uithouden. Je zult denken wat een klagers, maar echt, het is gewoon niet te doen! Ook hebben ze weinig eten, er zijn weinig gasten. We eten dus meestal rijst met gekookte groenten. ‘s Morgens een omelet met toast. Tussen de middag slaan we de lunch over.
De volgende dag zagen we Rodney, Moses en Gloria en gingen we de nieuwe groepen in Kasungu bezoeken. Eerst Chatale: 77 personen. Alfred is de leider daar, een hele fijne man. Aron was een van de leden, een boefje, dat zag ik meteen. Hij zette mij stiekem op de foto. Ik zei: Aron, ik zal jou niet vergeten! Dat was lachen. Uiteindelijk kreeg hij een leren voetbal en vroegen ze om voetbalkleding. Dat is dus weer iets voor onze volgende reis. Ook Moses gaf aan dat hij voetbalcoach is. Hij wilde dus ook wel voor zijn team.
Daarna gingen we naar Mbozo: 21 personen; die hadden het ook heel goed gedaan. Zij mogen verdubbelen naar 42 personen. We moesten een behoorlijk eindje lopen om er te komen. Als dank kregen we na afloop een kip aangeboden van Clifford, de leider.
De volgende dag gingen we naar Chitunda, de dominee Happy Chisenga en zijn vrouw bezoeken. Hij kreeg een horloge, daar was hij erg blij mee. Bo vroeg of het klopte dat heel veel mensen geen Bijbel hebben. We merkten dat veel mensen de verhalen ook niet kenden. Hij zei, dat klopt. Veel mensen kunnen niet lezen, en ook geen Bijbel betalen. Ze moeten het hebben van het luisteren. We zullen dit bespreken met de CCAP-synode.
‘s Middags hebben we Mutuwa bezocht, een groep van 70 personen. Dat is een goede groep, harde werkers. Zij mogen er 21 personen bij. Stefano is de leider en hij vroeg om geld voor een waterput. Ze moeten nu heel ver lopen om water te halen. Bo heeft ze daarvoor geld toegezegd. Ook wilden ze graag paracetamol. Dat hebben we ze beloofd. We delen dat wel vaker uit. Medicijnen kosten veel geld en zijn zomaar niet te krijgen.
Daarna gingen we naar Sopani (dat betekent Pray). Dat was een erg leuke groep. Ze hielden van zingen en dansen. Dat vind ik altijd erg leuk. Ze hebben 70 personen en mogen met 14 deelnemers, 98 akkers, meedoen met het Joseph project. De leider is Kizito.
Toen we terug waren in het hotel hebben we eerst onze hotspot weer in gebruik genomen. Dat betekent dat we beter en overal internet hebben. Het is toch lastig als je dat niet hebt. We hebben de baas in het hotel, David, meteen maar even uitgelegd hoe dat werkt.
De volgende dag naar de groep in Madisi, dus richting de boerderij van Pieter. Weer een lange en hobbelige rit. Er waren veel mensen die zaten te wachten op ons. Ze waren echt blij dat we hen kwamen bezoeken. Vooral de chief was erg enthousiast.
Het is een groep van 105 die er 49 bij mochten naar 154 deelnemers. Voor het Joseph project hebben ze ook 14 personen erbij gekregen (98 akkers). Een goede mooie en grote groep.
Vrijdag had Bo vergadering met het comité van Kasungu om de financiële rapporten te bespreken. Ik ben in het hotel gebleven en heb een reisverslag gemaakt. Ook de koffers weer een beetje op orde gebracht voor onze volgende reis naar Mzuzu in het noorden. ‘s Middags kwam Pieter ook naar ons hotel. Hij vliegt morgen naar Nederland en gaat van daar verder met de trein naar zijn thuis in Frankrijk. We hebben samen gegeten en zaken besproken.
De volgende morgen Pieter uitgezwaaid. Daarna ontbeten en vertrokken naar Mzuzu. Eerst gestopt in Chitunda, waar Moses en Rodney op ons wachtten om afscheid te nemen. Rodney ging met ons mee naar Chisemphere zodat we daar ook nog afscheid van Alice en de kinderen konden nemen.
Daarna op weg naar Mzuzu. Onderweg natuurlijk ook nog even gestopt in Jenda, bij de groentemarkt. Daar mag Mwiza altijd groente kopen voor thuis.
In hotel Chatonda waren ze blij en verrast ons weer te zien. Zoveel bekenden, ontzettend leuk. We hebben er heerlijk gegeten, kipblokjes met stukken tomaat in tomaten/chilisaus met rijst of patat ( geen patat zoals bij ons hoor! aardappel gebakken in olie). Maar we vonden het heerlijk, het is zoveel beter dan in Kasungu.
Zondagmorgen moesten we al vroeg opstaan, 7 uur. Op tijd ontbijten, want Mwiza is er om kwart voor 8 om naar de kerk te gaan. De kerk St Andrews in Mzuzu is een grote kerk. Bezoekers worden altijd gevraagd naar voren te komen en zich voor te stellen en te vertellen waarom ze in Mzuzu zijn. De dominee preekte over vergiffenis. In de kerk van Jonazio, vorige week, ging het ook over vergeving. We zijn benieuwd waar de preek de volgende week over zal gaan…
