´s Morgens bij het ontbijt, voordat we vertrokken naar Mponela, was er een aapje op de veranda. We zagen dat hij eten van een bord pikte. De meneer was even weggelopen en zijn vrouw zat nog aan tafel. Ze schrok vreselijk. De obers probeerden het aapje te verjagen met een katapult. Dat lukte zomaar niet. Hij probeerde steeds weer iets te stelen en was slimmer en sneller. Haha.
We gaan weer op weg. Naar de groep Tipendule in Salima. Ze waren erg blij dat we er waren en vertelden ons dat de oogst goed was. Ze hoopten dat ze mee mochten blijven doen en beloofden ons dat ze allemaal een zak mais van 50 kg zullen terugbetalen. Het is een fijne groep. Daarna nog een lange reis naar Mponela. Het is een aardig hotel, maar er zijn weinig gasten. Wel dag-gasten, ze hebben er veel meetings. Maar voor ons is er weinig te beleven. De andere hotels hebben nog een aardige tuin, dan genieten we nog van de natuur, maar dat is hier niet aan de orde. Dus lezen we veel of werken we op de computer of kijken we (Engels) voetbal. Op zondagmorgen bij het ontbijt liet de ober mijn bord met eten uit zijn handen vallen op de stenen vloer! Wat een schrik. Ik kreeg de helft van Bo zijn omelet, maar later brachten ze toch nog een nieuwe, die ik dan weer met hem kon delen. ’s Avonds aten we een “hamburger” op een broodje zonder sla. Dat is een veilige hap. Ook eten we wel spaghetti Bolognese.
We hebben weer meegeluisterd met de preek in Oosterwolde. Prachtig om weer over de schepping te horen. We zien er hier ook zoveel van. De natuur in Malawi is prachtig en heel ongerept. Ik verbaas me altijd over de kerken, soms helemaal van riet, of helemaal van golfplaten, ook de wanden; grote en kleine kerken. Ook daarin is hier veel verscheidenheid. Van de CCAP, Presbyteriaans, Rooms-Katholiek, Anglicaans, Zevende dag Adventisten, Jehova’s Getuigen, Levend Water. Ze gaan met zijn allen op een vrachtauto, zingend op weg.
Maandagmorgen gingen we naar Chitunda. Onderweg wilde Bo stoppen bij een tankstation om chocola te kopen. Hij had er zo’n zin aan. Maar er was niets te krijgen en al helemaal geen chocola. Er zaten een aantal mannen buiten met elkaar te praten samen met twee vrouwen met een baby op de rug. Ik had net vanmorgen twee babydekentjes in de auto gelegd en wat babyspeelgoed. Ze waren zo verbaasd dat ik het aan hen gaf. Dank je wel Gerda! Even zwaaien, en weg waren we alweer.
Bij de school in Chitunda zagen de kinderen ons aankomen en begonnen meteen te roepen en te zwaaien. Wat een enthousiasme. Er was door de overheid geld geschonken en ze hadden er samen met de gemeenschap een nieuw gebouw neergezet. Het zag er prachtig uit. De leerkrachten vonden het geweldig dat we er waren. We hebben alle Engelse boeken en Engelse Bijbels, die ik in een jaar had verzameld bij de kringlopen, gegeven. Ze waren heel erg blij met vooral kleurpotloden en kleurplaten. De kinderen kwamen allemaal voor ons zitten en mochten een paar stukjes voor ons opvoeren. Wat werd er gelachen en gedanst en gezongen. De school doet het heel goed in Malawi. Van de 11.000 scholen staan ze op nummer 10! Fantastisch. We hebben ook nog wat financiële steun gegeven.
Daarna gingen we met Moses en Gloria op bezoek bij Robert. Zij zijn alle drie lid van het hoofdcomité Chitunda. Robert had een mooie oogst. Hij had als proef een stuk land met een beetje kunstmest en een stuk met verrijkte compost erbij gebruikt. Er was niet zo heel veel verschil, maar de kunstmest deed het wel iets beter. We moesten wel een eindje lopen naar zijn land. Er was een bruggetje gemaakt met ronde losliggende boomstammen waar we overheen moesten.
Onderweg heb ik steeds ballonnen van Bennie en Jenny, onze buren, uitgedeeld. Wat fijn dat ik er zoveel heb gekregen! Want ze zijn er zo blij mee. Soms gooide ik ze snel uit de auto, dan kwamen ze eraan rennen! Die glunderende gezichtjes! Toen gingen we naar de 7 proefvelden van het Comité van Chitunda. Het stond er goed voor. De weg was vreselijk en de rit er naar toe duurde een half uur (7 km.) De auto moest over een heel klein smal bruggetje. Het was erg gezellig om samen met Moses en Gloria op te trekken die dag. Zij doen ook zo’n goed werk. Zij leren alle groepen in heel Malawi hoe Food For Life werkt. Gloria had geen goed werkende telefoon meer, dus we hebben haar een telefoon gegeven namens Stichting Hand. Daar is ze heel erg blij mee. We hebben hen verteld over de columns die we schrijven in de kranten en de giften die we krijgen van zoveel mensen, bedrijven en kerken in Nederland. Voor hen is dat onbegrijpelijk, maar fijn om te weten dat er zoveel mensen met ons en hen meeleven. Dat vinden ze echt een wonder. Dat er mensen zijn die meer dan 10.000 km weg wonen aan hen denken. Dat is toch ook een wonder. God is zo groot en zo goed. Wij beseffen dat vaak veel te weinig. En wonderen gebeuren nog steeds!
