Reis naar Malawi december 2021/januari 2022
week 4, 30 december 2021 t/m 6 januari 2022
Op vrijdag zijn we naar Madisi geweest. Dat was dus in verband met een begrafenis een dag uitgesteld. De reis er naar toe was goed, wel heel veel gehots en gebots. Maar de akkers die we zagen waren zo erg verdroogd! De tabaksplanten waren helemaal geel en slap. Moses, die met ons meeging naar de groep in plaats van Rodney, vertelde dat dit niet meer goed zou komen. Ook niet als er nu regen komt, vroeg ik. Nee dat kan niet meer, zei hij. Wat vreselijk. Tabak wordt eerst op een bed gezaaid en als de plantjes groter zijn worden ze verspeend en op de akker geplant. We zagen wel donkere luchten, zou er regen komen? Dat zou toch zo mooi zijn. De groep was blij dat we er waren. Ze openen altijd met gebed en dan een welkom en een wederzijdse voorstelronde en daarna is Bo aan de beurt. Op een gegeven moment ging het onweren en toen kwam de regen. Zo hard, op die ijzeren golfplaten, we moesten de vergadering even stoppen, konden elkaar niet meer verstaan. De kinderen speelden buiten in de regen, zo blij! De meesten hebben al geplant. Als er dan binnen 18 dagen genoeg regen valt, komt het wel goed. Helaas viel er nog lang niet genoeg regen, maar de groep heeft het goed gedaan. Op plekken waar de regen echter veel te laat is en alles is verdroogd, hetzij het zaad of de plantjes, dan kunnen we niet anders dan hen opnieuw zaaizaden te geven. Anders hebben ze zeker geen eten dit jaar. De vraag om nieuwe zaden komt nu op veel meer plaatsen dan we hadden gedacht. We dachten dat het alleen het zuiden betrof, maar dit gaat over heel Malawi. Dat is een flinke miscalculatie. Ze smeken ons om nieuwe zaaizaden.
Daarom zijn we genoodzaakt op te roepen voor donaties.
We hebben besloten dat we nog wat langer in Africa House blijven. Voor oud en nieuw leek dat Bo beter. Het is een goede, veilige plek. Er wonen veel regeringsmensen in de buurt dus er is een goede bewaking rondom. We gingen de volgende dag naar Alice. Wat fijn om haar weer te zien en alle kinderen. Ze hebben nu kerstvakantie. Ook de moeder van Rodney was er, zij is al 89 jaar. Dat is voor Malawi erg oud. Ze heeft al haar kinderen rondom haar wonen dus wordt ze goed verzorgd. Het lopen gaat haar moeilijk af, met een stok, maar verder heel flink. Ik kan niet met haar communiceren, ze verstaat geen engels. Maar Alice vertaalt zo nu en dan wat. We hebben de foto’s gegeven die Jaco van hen had gemaakt toen hij in Malawi was. Wat vonden ze dat leuk! De foto’s waren prachtig!
’s Avonds was op de tv dat er in KhotaKhota een man is aangevallen door een olifant en is gedood. Dat is toch wel even schrikken, gewoon in een wildpark. Ook was er een bericht van de regering die een oproep heeft gedaan om de eerste week van januari te bidden en te vasten vanwege de droogte. Inmiddels is er wel regen gevallen maar dat is nog maar ca. 25%. Er moet dus nog heel wat regen komen. Nog lang niet elk deel van Malawi heeft regen gehad. De honger ligt dus nog steeds op de loer. Ook zijn er veel plekken die opnieuw moeten planten, ook van onze groepen. Dat kost dus veel geld.
De zondag is onze laatste dag in Africa House. We moeten weer verder. Vanuit Lilongwe is het niet te doen om de groepen te bezoeken, vandaar dat we maandag doorgaan naar Kasungu. Niet echt een fijn hotel, maar er is gewoon niks anders. Ook daar zijn wij de enige twee gasten. Er is dus ook weinig eten. Vorige keer konden ze nog wel een kleine pizza maken, maar nu is er geen kaas. Ze hadden geen cola en nog één flesje fanta, maar dat is zo vreselijk zoet.. brr. Geen gasten, geen eten. We eten elke dag twee eieren, lunch slaan we over. ’s Avonds wat “patat”: aardappelpartjes, soms bijna blauwig. Te droog om veel te eten. Zelf eten ze nsima.
Dinsdag bezoeken we de twee groepen van de vorige keer dat we er waren. Chatale, de groep van Aron, die ik voetbalkleding had beloofd. We hebben van de voetbalvereniging V.S.C.O. uit Oosterwolde voor twee elftallen gekregen. Een set is dus voor Aron, compleet met voetbal en pomp. Geweldig, ze gingen helemaal uit hun dak. De groep heeft het heel goed gedaan. Het zijn fijne, hartelijke mensen. Ze hebben gevragd of Bo kan helpen met het ziekenhuis. Ze hebben het zelf gebouwd en de spanten en al het andere materiaal is er, behalve de ijzeren golfplaten voor op het dak. Bo zegt, als jullie eerst zelf zorgen voor de helft, zorgen wij voor de andere helft. Dat vinden ze een super oplossing. Daar moeten we dus nog wel even wat op vinden, maar we wachten eerst tot zij de helft bij elkaar hebben. Toen we er kwamen begon het heel erg hard te regenen. We zeggen nu dat als wij komen het gaat regenen. Natuurlijk weten ze wel beter. Dankbaar naar God die regen geeft.
De volgende groep is Mutuwa, de groep van de bron. Zij doen het heel goed en betalen altijd netjes hun mais terug na de oogst. (Iedere persoon een zak van 50 kg.) Helaas was de bron nog niet gereed. Ze zijn er wel mee bezig gegaan, maar er was geen geld meer voor een deksel op de bron. Bo stelde voor dat iedere deelnemer bij de oogst 20 kilo mais geeft. Door die mais te verkopen kunnen ze dan zelf hun put afwerken. Dat vonden ze een geweldig plan die ze willen gaan uitvoeren.
De dag daarna gingen we met Moses naar Khungwa, een plek heel erg ver de binnenlanden in. We moesten meer dan een uur rijden. Wat een “wegen”. In heel Malawi zijn er geen straatnaamborden, een enkele keer langs de asfaltweg een verkeersbord (bv. 50 km of slow down). Hoe ze de weg weten is zo bijzonder. Khungwa is een nieuwe groep. Ze willen graag uitbreiden. We vragen Moses hoe hij aan de mensen komt van de nieuwe groepen. Hij zegt, dat doe ik niet, ze komen bij mij of ze mee mogen doen. Dan zeg ik zoek maar een groep bij elkaar dan kom ik. Deze leider had hij toevallig ontmoet op een plek aan de asfaltweg.
Daarna gingen we naar iemand die nog nooit had deelgenomen aan ons systeem. Maar hij doet het systeem op zijn eigen land, zit dus niet in een groep. Hij is zo enthousiast over Food For liFe! Nu kan hij het schoolgeld voor zijn kinderen betalen zegt hij. Als de ouders geen schoolgeld kunnen betalen mogen de kinderen niet naar school. Er zijn dus veel kinderen die nooit naar school kunnen. School is soms ook heel ver weg. Sommigen moeten wel 5 km. lopen met alleen een kopje thee als ontbijt om op school te komen. Ze komen vaak te laat of gaan niet.
Op woensdagmorgen was er geen electriciteit in het hotel. De hele nacht niet. Voor Bo erg lastig, omdat hij slaapt met een machine die stroom nodig heeft. We kunnen de kraan niet gebruiken en de wc nog niet eens doortrekken! Wat is het hier toch altijd behelpen in Kasungu. ’s Morgen had Bo een afspraak met de accountant in het hotel en ’s middag was er de meeting met het maincomité van Chitunda. Daarna was er een wedstrijd van netball, dat wordt gespeeld door twee groepen van 7 dames. Het heeft een beetje weg van basketbal. Dat was heerlijk ontspannend om naar te kijken en aan te moedigen. Moses en de captain van zijn team kregen nog voetbalkleren voor hun elftal. Dat vonden ze geweldig.
Donderdag reisden we af naar Mzuzu. Eerst naar de school in Chitunda. We hadden een afspraak gemaakt met het hoofd van de school. Ik had een aantal engelse (lees-)boekjes meegenomen. Alle leerkrachten waren erbij. Het was een hele leuke ochtend. Daarna in Chenjewazi hebben we gekeken naar de printer die was geschonken door Stichting Hand. De mensen waren verrast dat ze er zo snel mee konden printen! Zij gebruiken hem namelijk voor o.a. al het printwerk voor het comité.
Daarna gingen we naar Chisemphere om afscheid te nemen van Alice en de kinderen. Toen snel weer in de auto op weg naar Mzuzu. Dit keer gingen we naar Hotel Mzuzu in plaats van naar Chatonda Lodge. We willen eens kijken welk hotel ons beter bevalt. Dit hotel kennen we nog niet.
Ik sta elke keer weer versteld als ik een verhaal heb gemaakt hoeveel we eigenlijk doen. Het is best vermoeiend en zwaar voor ons, maar het geeft ook heel veel nieuwe energie. Vooral Bo is helemaal in zijn element. Hij geniet met volle teugen ondanks de vele energie die het ons kost.
