Reis naar Malawi deel 2
De volgende dag vertrokken we eerst naar de souvenirmarkt in Lilongwe. De bedoeling was om spullen te bestellen voor de winkel. Maar onze contactpersoon Toko was er niet. Hij was chauffeur op een minibus geworden in verband met Covid-19. De markt wordt daardoor veel minder bezocht, er zijn geen toeristen, dus was hij iets anders gaan doen. We hebben nog wel enkele spullen kunnen kopen maar hopen als we op de terugweg zijn nog weer even langs te gaan.
Daarna naar Blantyre in het zuiden van Malawi. Het is een behoorlijk lange rit. Niet eens zo zeer om de afstan van 320 km, maar ook vanwege de weg. Zoals we vaak vertellen is de weg vol gaten, echt grote. Je kunt het vergelijken met een gat bij ons in de snelweg na de vorst maar dan wel 6 keer zo groot en 2 a 3 keer zo diep. Mwiza onze chauffeur kan ze zoveel mogelijk ontwijken door plotseling hard te remmen en er omheen te gaan, maar als er van de andere kant verkeer aan komt… dan gaat het soms maar net goed. Ze rijden hier met hoge snelheid en zien geen gevaar. Het getoeter gaat de hele dag door.
Houtskool te koop
Onderweg zagen we veel politie. Ze stonden overal in contact met elkaar met een mobilofoon. Mwiza vertelde dat de president waarschijnlijk ergens op bezoek zou gaan. Ze willen dan de weg vrij maken als het zover is. Zodat de president (zijn chauffeur dan)snel en zonder problemen door kan rijden. We vertelden de politiebeambte die bij ons stond dat onze minister president op de fiets komt. Ze moesten vreselijk lachen. We moesten een aardig tijdje wachten, maar eindelijk was het zover. Eerst kwam er een politieauto met loeiende sirene, daarna nog één. Toen kwam de hele stoet, gevolgd door een auto met allemaal militairen. Dat alles met een zeer hoge snelheid. Een foto of video maken mocht beslist niet.
Het is leuk om alles weer te zien. Mensen bieden van alles aan langs de kant van de weg. Daar staat een mandje met een paar kippen die te koop zijn, daar een paar emmertjes met tomaten, daar lopen geiten, daar hebben ze sinaasappels. Dan weer houtskool te koop voor op te koken, pannen of potten, rieten manden, en er zijn ook vrouwen met een mand vol lolly’s (chup a chups, weet je wel, met zo’n mooi gekleurd papiertje er om). Ook zitten ze soms met een koelbox voor hun neus met één colaflesje met melk te wachten tot er een koper komt.
Het is zaterdag, dus erg druk op de weg. We zien veel hoog en zwaar afgeladen vrachtauto’s. Ze kunnen niet snel met zo’n zware vracht en de zwarte rook is vreselijk. Ze zijn nu echter op enkele plekken met de weg bezig en Mwiza vertelde dat ze er een weegbrug gaan maken voor vrachtauto’s. Dat is dus alweer een stukje vooruitgang. Ook zie je meer brommers voorbijkomen. Die kun je ook huren. Erg handig als je een eindje van de grotere plaats woont. Je ziet soms 4 mensen tegelijk op een brommer zitten, klein kindje voor op, dan de vader, dan een groter kind en dan de moeder. Ook vervoeren ze hele matrassen achterop (opgerold).
De bomen staan hier mooi in bloei. We zijn (weer) op een prachtige tijd in Malawi. Ik kan daar zo van genieten. Ondanks al dat onkruid en dat hoge gras wat je hier ziet en de dorre rode grond, zulke prachtige bomen en zo oer. Geweldig! Wat hebben wij onze land dan naar onze eigen hand gezet. Dat vind ik soms gewoon jammer. Dan vertel ik wel dat Nederland zo schoon is en zo netjes, maar soms met schaamte, omdat ik besef dat het daar niet om gaat. Ik vraag mij wel eens af: wat zou God daar van vinden dat wij zoveel geld spenderen aan het vernietigen van de natuur? Als je vanuit het vliegtuig naar Nederland kijkt is het net een prentenboek van architectuur. Mooi misschien, maar niets is meer zoals het was..
Het hotel hier in Blantyre is een geweldig hotel. Echt wel naar onze maatstaven. Met een geweldige tuin. Jonazio, een van onze nieuwe leiders, werkt in dit hotel en hij heeft een kamer voor ons geregeld. Niet te geloven, we hebben een kamer en suite, met ook nog een kantoor eraan vast. Het heet de Mandela Suite. Het lijkt misschien een beetje (te) luxe, maar we hebben dit wel nodig om bij te komen van die barre tochten die we hier soms maken. Jonazio had gelukkig geregeld dat we de kamer voor een normale kamerprijs kregen.
De volgende dag zouden we met Jonazio mee naar de kerk. Het was echter een evangelisatiebijeenkomst waar hij ons mee naar toe nam. Dat ging de hele dag duren. Bo zei dat we daar niet echt tijd voor hadden dus we zijn er een uur geweest. Ze vonden ons als blanken belangrijke gasten en we moesten helemaal vooraan zitten. Er was heel veel zang en er sprak een dame die wel heel mooi vanuit haar hart kon vertellen. Dat was super. Daarna verhalen van mensen die hadden ondervonden hoe God hen had geholpen. Dat was echter in hun eigen taal, we begrepen er niks van. Later zou de evangelist, F.T. Samuel, nog komen om te preken. Toen hebben we Jonazio gevraagd of we konden gaan. We hebben afgesproken dat we later in de week een meeting met de evangelist zullen hebben.
Daarna gingen we naar het huis van Jonazio. We waren erg verbaasd. Ze wonen op een plek zo dicht op elkaar met alleen hele kleine paadjes waar je allemaal achter elkaar aan moet lopen, naast elkaar past niet, zo dicht staan de huizen op elkaar. En de grond loopt dan ook nog eens af. Chileka heette de plek. Jonazio heeft een geweldige lieve vrouw Sigrid en twee kinderen. Het was fijn om hen te ontmoeten. Ze betalen 15.000 MKw aan huur per maand, dat is 15 euro. We hebben enkele cadeautjes uitgedeeld. Ook spekjes, de kinderen durfden die maar zo niet te eten, mama moest eerst maar proeven.
Daarna naar de eerste groep. Rodney en Brenda onze directeuren waren er ook vanuit het noorden. Voor hun ook een lange reis om hier te komen. Het was erg fijn om hen weer te zien. De eerste plek heet Mpemba. De schoenpoetser bij ons hotel Sunbird in Blantyre heet Gerard en is daar de leider. Bij hem is dit project hier begonnen. Ze hebben het goed gedaan. Gemiddeld hadden zo ongeveer 8 zakken mais van een akker, sommigen zelfs dertien. Normaal heben ze 2 zakken. Er was veel animo om ook mee te kunnen doen dus Bo beloofde hen dat ze mochten verdubbelen, van 35 naar 70 boeren. De vrouwen dansten en zongen toen we aankwamen dat was erg leuk. Ze verwachten altijd wel van mij dat ik mee doe. Dat vinden ze super, vooral als ik hun een beetje nadoe.
De volgende groep was in Chileka. Daar vertelden ze dat ze waren uitgelachen toen ze met ons systeem begonnen. Mensen verklaarden hun voor gek om zo af te wijken van het traditionele systeem. Maar toen ze daarna zagen hoe de mais ging groeien en nog later de kolven zagen vroegen ze of ze ook mee konden doen. Dus wilden ze graag nog een groep starten. Bo heeft hen beloofd dat ze van 35 naar 49 boeren mogen gaan.
Daarna moesten we weer terug naar ons hotel. Hier in Blantyre liggen de groepen soms behoorlijk uit elkaar en daarom duurt het lang voordat we van de ene groep naar de andere kunnen gaan. Het is een gehobbel van jewelste en zo’n eerste dag moet je daar best weer even aan wennen. Het is hier ook ‘s avonds om 6 uur donker en we willen niet graag in het donker bij de weg zijn. Er lopen zoveel mensen langs de kant van de weg en de wegen zijn smal en afgebrokkeld, dus een ongeluk is zo gebeurd. Zelfs onze chauffeur die toch heel wat gewend is, heeft daar een hekel aan.
