Reis Malawi voorjaar 2024 (3)

Woensdags waren we naar Chileka geweest. Dat was ik vergeten te vertellen. Het was heel aangrijpend en schrijnend. Daarom wil ik het toch nog vermelden. Chileka is een plek waar het heel weinig regent en altijd erg warm is. Rond planttijd soms wel 40 graden. Daarom hadden ze nu ook nagenoeg geen oogst. Het was erg warm die dag. De mensen waren erg bedrukt. Helaas was hun oogst niet goed. Dus smeekten ze om een oplossing. Ik zat er bijna bij te huilen. Wat een emoties kwamen er los. Dit jaar is het zo slecht dat ze niet eens een zak mais kunnen terugbetalen. Bo dacht even na: hoe gaan we dit toch doen? Ze moeten weten dat terugbetalen toch echt een voorwaarde is om mee te kunnen doen. Dus besloot hij dat we iedereen zelf twee zakken mais zullen geven, maar dat ze er maar één ontvangen. De andere zak wordt dus teruggegeven aan het project. Wat een wijze oplossing.

‘s Middags kwamen Jonazio en zijn vrouw Secret op bezoek in het hotel. Ik voelde me toen al niet lekker. Ik had last van evenwichtsstoornissen, waarschijnlijk de warmte en/of mijn medicijnen. Steeds zwart voor de ogen en kon mijn hoofd niet bewegen of dan ging ik bijna onderuit. Ik moest echt gaan liggen. De donderdag was ik ziek en heb ik de hele dag op bed gelegen. De dames in het hotel waren zo lief. Ze wilden allemaal op ziekenbezoek komen. Ik heb daar vorige keer maar niks over geschreven, om het thuisfront niet bezorgd te maken. Vrijdags zou Tassala, een meisje uit het restaurant, mee naar een groep. Ik kon nog niet mee, dat was erg jammer. Maar Tassala vond het geweldig leuk. Ze paste precies bij Jonazio en Gerald zei Bo. Misschien wordt ze wel een goede hulp voor hen. Dat zou mooi zijn.  Vrijdags gingen Bo en Gerald naar Ntcheu, een nieuwe groep, een behoorlijk eind weg. Het ligt net tussen Blantyre en Lilongwe. Dus zeker twee uur rijden via de hoofdweg, en dan nog de binnenlanden in. Dat scheen een hele hobbelweg te zijn. Dus hebben we opnieuw besloten dat ik in het hotel zou blijven. Ze zijn de hele dag weg geweest. Ik heb de koffer opnieuw ingepakt en een verslag gemaakt. Ook lekker gelezen natuurlijk. En bijgeslapen. Ik ben toch wel erg vermoeid.

Bo was erg blij met deze groep. Ze doen het heel erg goed, zijn erg enthousiast en er was zelfs een groep van 80 personen, die het uit zichzelf op eigen land hebben gedaan. Ze hadden een hele mooie oogst.

Zondags hebben we meegeluisterd met de preek in Oosterwolde. Dat ging over een spiegel. Ik bedacht me dat toen wij in Malawi begonnen, de mensen het geweldig vonden om zichzelf in een spiegeltje te kunnen zien. Ze wisten niet eens hoe ze er zelf uitzagen. Lachen en giechelen.

’s Middags gingen we op bezoek bij Rose, lid van ons NGO-bestuur in Malawi. Het was gezellig en fijn om elkaar wat beter te leren kennen. Wat een prachtige plek, een hele mooie tuin. Wist je dat alles met handgereedschap wordt verzorgd? Geen machines. Zelfs het gras wordt geknipt met een heggenschaar. ’s Avonds hadden ze de kachel aan in het restaurant. Voor ons is het zomer hier, maar zij hebben het koud. Maandag was het bewolkt en fris. We zouden vertrekken uit Blantyre om naar Salima te gaan, maar Rodney kan pas op zaterdag naar Salima komen. Dus blijven we nog tot woensdag in Blantyre. Voor Bo wel goed, want hij moet nog veel administratie bijwerken. Ze weten allemaal al dat we nog wat langer blijven.

Dinsdag was dus onze laatste dag in Blantyre. We hebben de St. Paul’s Cathedral bezocht. Het was een oude, prachtige Anglicaanse kerk. We mochten ook binnen kijken.

Inmiddels heeft iedereen een pen van ons gekregen. Wat zijn ze daar toch blij mee. Ze zorgen voor elkaar, als ze weten dat er iemand is die er nog geen heeft. We hebben al kleding uitgedeeld voor volwassenen en kinderen. Secret zal ervoor zorgen dat het goed terecht komt.  

De volgende dag dus naar Salima. Het eerste deel van ongeveer 2 uur valt nog wel mee. Maar dan is de weg weer vreselijk slecht. Zoveel gaten over de hele breedte soms. Je kunt ze gewoon niet ontwijken. We moeten alle drie flink alert blijven, want Mwiza ziet ze soms ook niet goed. Het lijkt er op of hij soms geen diepte ziet. Drempels en gaten soms veel te laat, of helemaal niet. Je zou er wagenziek van worden. Iedere keer in één keer bovenop de rem. Of een flinke ruk aan het stuur. Afschuwelijk. Maar in Salima aangekomen hebben we wel alles snel weer vergeten. Wat een verademing om even aan het meer te zijn. Zo prachtig! Het is allemaal nieuw en schoon. Heerlijk slapen kun je hier met het geluid van de golven. Het water in het meer staat hoog en er is wel aardig wat wind. Dus mooie golven. De jongelui gaan hier uit hun dak. Een gegil en geschreeuw van jewelste. Ze staan half in het water en laten zich door de golven omver duwen. Ik denk niet dat ze kunnen zwemmen. Ze houden hun kleren aan. Dan worden die meteen weer lekker schoon gewassen.. 😉

Ik ben al lekker verbrand door de zon, dat gaat hier snel, zo dicht bij het water en met de wind. We genieten even van de rust en gaan zaterdag dus eerst naar de groep in Salima samen met Rodney en daarna naar onze volgende hotel in Mponela.