Reis Malawi voorjaar 2024 (1)

Maandagmorgen om 8 uur was de taxi er om ons naar Schiphol te brengen. De buren waren er om ons te helpen met het inladen en om ons uit te zwaaien. We hebben onze twee koffers, twee handkoffers, twee laptops en vier grote weekendtassen bij ons, in totaal zo´n 180 kg aan bagage. De taxireis ging heel vlot, we waren mooi op tijd op Schiphol. De vlucht met KLM was heel goed verzorgd. Zoveel aandacht en lekker eten. Het is altijd wel een lange zit. Daarna gingen we naar het hotel in Nairobi, 10 minuten van het vliegveld. We hadden een mooie kamer en een heerlijk bed. Ook het ontbijt was erg goed. Eindelijk begon onze volgende vlucht naar Malawi. In Malawi ging de aankomst ook vlot. We hoeven geen visum meer aan te vragen en te betalen. Het wordt er steeds officiëler en moderner. Onze koffers stonden al klaar met de jongens erbij, te wachten op hun fooi. Bij de douane moest ik nog even een koffer open maken. Ze wilden graag weten voor wie de spullen waren die ik bij me had. Bv. voor welk ziekenhuis? Maar ik zei: dat weet ik niet, het is maar net waar we dan zijn. Gelukkig ging ze er mee akkoord.

Het weerzien met Mwiza, onze chauffeur, was super. Altijd mooi om elkaar weer te zien na zo lange tijd, in goede gezondheid. Dat geeft een heel dankbaar gevoel. We hebben een hele mooie en goede auto (Toyota Fortuner), een automaat, dat heeft Grace goed voor ons geregeld. Zij is de assistente van Bo in Nederland. Ze komt zelf uit Malawi, dus weet precies wat we nodig hebben. In Lilongwe zijn ze druk bezig met de wegen te vernieuwen. Dat wordt een stuk beter. Maar Mwiza vertelt ons dat er veel armoede onder de bevolking heerst. Het minimum loon is gedaald naar 50 euro per maand. Het weerzien in Africa House, de lodge, is geweldig leuk. Wat is er een vreugde om elkaar weer te kunnen begroeten. De bewakers, tuinmannen, obers, schoonmakers, dames van de receptie, iedereen komt even dag zeggen. Een hoop gelach en plezier. Dat is Malawi. Hier voelen we ons thuis.

De volgende dag had Bo een afspraak met iemand van de gemeente Lilongwe. Bo wil iets gaan doen aan de plastic afvalverwerking in Malawi. Malawi is zeker niet het ergste land waar dit een probleem is, maar we willen toch ergens beginnen. In sommige Afrikaanse landen is plastic echter wel een groot probleem. Ghana bijvoorbeeld schijnt verschrikkelijk te zijn. Bo noemt zijn project “Clean-up Malawi”. Hij heeft al heel veel voorwerk in Nederland gedaan.

We hoorden van Mwiza dat suiker heel erg duur geworden is. Malawi heeft normaal gesproken veel suiker. Er zijn een aantal suikerfabrieken. Waarschijnlijk wordt het nu gebruikt voor de export, want in Zambia is het goedkoop volgens hem. Malawi heeft geen exportproducten, dus dat zou kunnen.

De volgende dag is Bo naar de plastic afvalbergen geweest. Ik ben niet meegegaan, had een mooi boek op de e-reader. Ik heb lekker in de zon zitten lezen en puzzelen. Zo’n stinkende afvalberg kan mij niet bekoren. Het was vreselijk, zei hij. En dan die jongens die daar werken voor een “honger”-loontje. Wat erg. Zo schrijnend.

Vrijdag zijn we vertrokken naar Blantyre. We zijn eerder vertrokken dan anders, want we willen niet weer in het schemerdonker aankomen. Dat is echt niet fijn. Onderweg zagen we politie en militairen bij een auto aan de weg staan. Ze sommeerden ons om snelheid te maken en er vlug langs te rijden. Het bleek een geldtransport te zijn. Ze waren bang dat er een file zou ontstaan en dat er overvallers zouden komen. Ook hadden we bijna een aanrijding met een overstekende koe. Mwiza zag hem niet, pas toen ik ging gillen omdat we er wel heel dicht bij waren, zag hij het en gooide hij het stuur om. De koe liep rustig verder… We hebben tot drie keer toe  een tegenligger op onze weghelft gehad, die aan het inhalen was. Eén keer moesten we zelfs helemaal stilstaan om degene ruimte te geven. Ze kijken niet naar strepen op de weg. Ze halen gewoon in en rekenen op de goodwill van de tegenligger. Het was een lange en spannende reis, mede omdat Mwiza op het laatst erg vermoeid was en soms erg langzaam reed.

In Blantyre aangekomen was de ontvangst in het hotel erg fijn. In de gang, op de vijfde verdieping bij onze kamer, zaten twee militairen en een politieagent. Het bleek dat mevrouw Joyce Banda, vroegere presidente en nu nog minister, aanwezig was in het hotel.

Zaterdags zijn we op bezoek geweest bij Frank en Willeke van Boven-van Wijhe. Zij werken en evangeliseren voor Operatie Mobilisatie en komen ook uit Oosterwolde. Ze waren al een aantal weken in Malawi en gaan hierna eerst nog (weer) naar Zuid Afrika. Daarna gaan ze terug naar Nederland. Het was heel erg gezellig om elkaar beter te leren kennen en we hebben het heel fijn gehad samen. Het leuke is ook dat we de ouders van hun beiden goed kennen.