Reis naar Malawi december 2021/januari 2022
week 6, 16 t/m 22 januari 2022
De zondag was een dag van ontmoetingen. Constance, de wasvrouw van Chatonda Lodge had mij gevraagd of ze nog mocht komen met Dity, haar dochtertje. Zij had ons natuurlijk verwacht in Chatonda, maar deze keer verbleven we in Hotel Mzuzu, wat ons uitstekend is bevallen. Het was erg fijn om hun beiden weer te zien. De man van Constance werkt op dit moment in het zuiden van Malawi, dus hij was er niet bij. Wat een mooi meisje is het toch. Ze is precies een jaartje jonger dan Maya, onze kleindochter.
Daarna kwamen Mussa en Stella, vrienden van het eerste uur in Malawi. Toen Bo in 2009 aankwam in Lilongwe was Mussa de eerste die hem begroette. Ook heeft Mussa een poosje bij Bo gelogeerd toen hij voor World Servants in Nederland was. We hebben weer heerlijk bijgepraat en gelachen met elkaar. Mussa hebben we een laptop overhandigd die was gegeven door Stichting Hand. Stella heb ik wat sieraden gegeven voor de kinderen en haarzelf.
James was helaas (weer) verhinderd om te komen. We hebben hem nog een extra uitnodiging gestuurd.
De volgende dag gingen we met Brenda op pad. Ze vertelde dat gisteren haar zwager was overleden en dat Timothy, haar man, naar de begrafenis in Blantyre was gegaan. Haar stiefvader lag ook in het ziekenhuis en was niet al te best. Ze was er gisteren ook geweest en wilde er vanmiddag na het bezoek aan de groepen graag nog even weer naar toe.
We zouden in Chitokoto enkele groepen gaan ontmoeten. Ik wilde daar ook graag nog trainingspakken en kleertjes uitdelen. Toen we daar langs reden (!), zat er al een een grote groep bij de kerk op ons te wachten. Volgens Brenda al vanaf 9 uur! Het was nu half elf. Maar we moesten eerst nog het land van een groep gaan bekijken zei ze. Dus gingen we nog verderop. De akkers die we gingen bekijken zagen er prima uit. Al kon je het verschil goed zien in de tijd van planten. Ook was er iemand die het systeem had toegepast op zijn eigen land, maar niet mee wilde doen in de groep. Dat zag er ook heel goed uit. Wat mooi dat mensen dat gewoon proberen op hun eigen land. Daar gaat het natuurlijk om. Dat is ons doel. Dat ze het gewoon uit zichzelf gaan volgen.
Daarna gingen we nog weer verder naar een andere akker van Peter Mhango. Dat zag er perfect uit! Deze man had alles precies gedaan zoals het hoorde. Intussen kwam de leider van één van de groepen, Gift, bij mij staan en vroeg me of ik niet kon zorgen dat Bo zou stoppen met het roken van sigaren. We willen hem nog graag zo lang mogelijk bij ons houden, zei hij. Ik zei, ja, dat wil ik ook, maar stoppen met roken is voor Bo niet mogelijk. Dat doet hij al bijna zijn hele leven. Het is goed tegen de stress die hij soms heeft en ik kan er helaas niets aan veranderen. Nou ja, zei Gift, laat hem dan maar roken. Toen gingen we naar de kerk om de mensen toe te spreken. Daar hebben we ook de kleertjes uitgedeeld. Wat waren de mensen blij! Brenda en ik hadden alles uitgestald en de kinderen stonden in een rij te wachten op wat ze kregen. Het ging super!
Toen eindelijk naar de groep in de kerk van Chitokoto die al zo vreselijk lang zaten te wachten. Inmiddels was het al bijna half één. Niet te geloven dat ze zolang blijven wachten op ons. Wij zouden er in Holland allang de brui aan hebben gegeven toch. Sommigen waren echt wel een beetje verongelijkt, maar dat was ook weer gauw vergeten. Bo vertelde hun dat ze ontzettend goed hun werk doen en dat we erg trots op hen zijn. Ook hebben we geld gegeven voor drinken en wat eten omdat ze zolang hebben moeten wachten. Ook dat vonden ze echt fijn. Daarna hebben we de trainingspakken uitgedeeld. Daarna nog een paar akkers bezocht en toen weer terug naar Mzuzu.
Toen we terug kwamen in het hotel was iedereen heel erg belangstellend. Ze vroegen allemaal hoe de trip was gegaan. Leuk is dat. De mensen achter de receptie, van het ontbijt, van de schoonmaak, iedereen is nieuwsgierig naar wat en hoe we het doen. ’s Avonds kregen we bericht van Brenda dat haar vader een uurtje nadat we terug waren was overleden.
De volgende dag gingen we dus niet naar Kacheche in verband met het overlijden. Dus besloten we om Davie en Silvia ’s middags te gaan bezoeken. Davie heeft in 2019-2020 gestudeerd in Kampen voor zijn master. Silvia is toen ook nog enkele weken in Nederland geweest. Het is heerlijk om ze weer te zien en bij te praten. Ze wonen in het district Chankanga, in de plaats Emusizini. Het is een heel eind de binnenlanden in met een bijna onmogelijke zandweg.
Woensdag was de dag van de begrafenis van Brenda haar vader. Bo had een afspraak met de accountant voor Mzuzu. Dat was een goed gesprek. Daarna ging hij met Mwiza naar een bedrijf die de mest kunnen analyseren. Dat is erg belangrijk, want soms zit er veel zand in en verkopen ze het als zeer goede mest. We moeten dus weten dat de mensen waarvan wij kopen betrouwbaar zijn. Ook is Bo nog naar het ziekenhuis in Ekwendeni geweest om te vragen of ze de hulp van onze huisarts ook op prijs stellen. Ze waren gewoon sprakeloos. Natuurlijk is hij van harte welkom. Dat zou toch fantastisch zijn! Ze waren zo blij!
’s Middags gingen we naar Kileni School. Er zijn heel veel spullen vanuit Holland naar Kileni School gegaan met de container. Ze waren ontzettend blij met alles wat ze hebben gekregen: boeken, meubels, kinderstoeltjes, heel veel kleding en speelgoed, gebreide dekens en ander breigoed. Echt fijn om te zien.
De donderdag hadden we gepland om een uitstapje naar Livingstonia te maken. Ikzelf ben daar nog nooit geweest; het lijkt me prachtig. Toen we benzine gingen tanken om op weg te gaan zagen we Madalitso, ook een chauffeur die we kennen, ineens naast onze auto staan. Wat leuk om hem weer te zien! Daarna gingen we op weg. Echter…. helaas konden we op een gegeven moment niet verder. De brug waar ze mee aan het repareren zijn en die er al een hele tijd uit ligt was nu afgesloten. Compleet weggespoeld. Er stond een file van wel 100 trucks langs de kant van de weg. Daar kon Mwiza, onze chauffeur, nog wel langs, maar aan het eind gekomen zagen we dat ook de personenauto’s niet verder konden. Wat een teleurstelling! Wat nu te doen? Het beste is om weer terug te gaan. Wachten heeft geen zin. Sommige trucks stonden er gisteren ook al, zei Mwiza. Dan gaan we terug, zei Bo. Volgende keer beter.
Bo heeft daarna nog een afspraak met ds. Tembo van de CCAP gehad. De volgende dag gaan we vertrekken naar Chintheche, onze plek aan Lake Malawi. Daar kunnen we even tot rust komen van alles wat we hebben meegemaakt. Tijd voor Bo om alles op een rijtje te zetten en verslagen te gaan maken.
Het vertrek uit Hotel Mzuzu was een mooi afscheid. Allemaal mensen die ons het beste wensten en hoopten om ons de volgende keer weer te zullen zien. We hebben het heel fijn gehad in Hotel Mzuzu en wat ons betreft wordt het zeker een weerzien! We zijn zoals gewoonlijk gestopt in Nkhata Bay voor souvenirs. De jongens waren blij om ons te zien. Nog voor we de auto uit zijn komen ze al met een grote lach op hun gezicht aanlopen: You are most welcome!
In Chintheche was het heel fijn om terug te zijn. De ontvangst van Evelyne en de ober Victor en kok Patrick was geweldig. Dat we graag kipschnitzel lusten, hadden ze al gehoord vanuit Mzuzu. De geruchten gaan hier wel heel snel! Haha. Chintheche is onderdeel van Sunbird, dus ze hadden elkaar gauw ingeseind. ’s Nachts hebben we héél veel regen gehad. De hele badkamer stond blank dus boden ze aan dat we in een ander vertrek konden slapen. Dat hebben we niet gedaan. We hebben het geaccepteerd zoals het was. De regen en de golfslag hoor je hier aan het meer natuurlijk veel meer dan in de stad. Zaterdagmorgen hadden we nog weer een afspraak met een accountant uit Mzuzu. Ook dat was een prettig gesprek. En nu gaan we even genieten van het feit dat we even onze rust mogen nemen nadat we alle verslagen hebben afgewerkt.
