Reisverslag 1 – 5 mei ’21
Onze reis begon al de woensdag voor het vertrek. Of eigenlijk nog eerder, vanwege de inentingen tegen Covid-19. We beseften dat dit een bijzondere reis zou gaan worden. Zo anders dan anders.
De woensdag voor vertrek moesten we ’s morgens eerst onze PCR test gaan halen. Bo had een afspraak in Zwolle bij het testcentrum gemaakt. Dat verliep allemaal prima. De voorbereidingen voor onze reis waren al begonnen doordat we al heel veel spullen klaar hadden gelegd wat allemaal mee moest. Dus de woensdagmiddag gebruikten we om alles in te pakken om de koffers te kunnen sluiten. Heel veel spullen gingen er mee in de twee extra tassen: voetbalkleren uit Zeeland van “Zeeuwse Gronden”, sportkleding van de Loopgroep Coevorden, gebreide dekens uit Oosterwolde, dekentjes voor baby’s, veel kinderkleding, tekeningen van Maurits v.d. Weg, sieraden, veel paracetamol, babyspeelgoed, heel veel pennen en natuurlijk niet te vergeten de rode potloodjes van het stemmen in de Gemeente Oldebroek. Er kon bijna niets meer bij.
Terwijl we bezig waren met het inpakken werd er aangebeld en stond er een meneer voor de deur. Hij was de chauffeur van de buurtbus en kwam een kostuum brengen zei hij. Ik was helemaal perplex, stond hem met open mond aan te staren. Bo kwam erbij en was al net zo verbaasd. We hebben het aanpgepakt, de meneer hartelijk bedankt en keken elkaar aan. Hoe is dit mogelijk?
Wat was het geval: Mwiza, onze chauffeur in Malawi hadden we een kostuum beloofd de vorige keer. Hij had ons eraan herinnerd dat we dit mee moesten nemen voor hem. Wij hebben namelijk een tijd geleden kostuums ontvangen van Garagebedrijf Broekhuis. Maar door de verhuizing van de showroom naar de opslagruimte in Wapenveld konden we er niet bij. We hadden er flink naar gezocht en hadden besloten dat we hem dan wel een pak in Malawi zouden kopen. Jammer, maar niks aan te doen. En terwijl we de tassen bijna vol hadden en wilden sluiten kwam deze meneer (ik heb hem helaas niet eens kunnen vragen naar zijn naam) met een kostuum aanzetten. Dat is nou precies hoe onze geweldige God werkt. Hoe hij mensen gebruikt. Wat een zegen! Terwijl ik het nu op papier zet ben ik weer ontroerd, hoe is het mogelijk, dit gaat toch ons verstand te boven! Mijn God is zo groot, zo sterk en zo machtig.
Donderdag toen we vertrokken regende het. De taxi was mooi op tijd en de rit naar Schiphol ging voorspoedig. Maar toen… Volgens de juffrouw achter de incheckbalie hadden we niet de juiste PCR test voor Malawi. We hadden ons in Enschede moeten laten testen zei ze. Daar kreeg je een speciaal document wat nodig was voor Malawi. Reizen naar Nairobi was niet zo’n probleem volgens haar. Maar daar moesten we een QR code kunnen tonen die we niet hadden. Gelukkig was Pieter, de zoon van Bo er ook bij en hij wilde het wel voor ons uitzoeken. Maar dat was nog niet zo eenvoudig. Uiteindelijk was het een kwartier voor we konden boarden en zei Bo: kom we gaan nog eens proberen om in te checken, dan maar tot Nairobi en dan zien we dan wel weer. Ze sturen ons heus niet zomaar weer terug. Achter de desk zat een juffrouw uit Elburg, hoe leuk (en toevallig?!) was dat? Zij moest het nog leren, er zat een dame bij die haar instructies gaf. Het was zomaar geregeld. We waren ingecheckt en zelfs voor de reis naar Malawi. Maar wel met het risico dat we langer in Nairobi zouden moeten blijven. Maar daar hadden we een overnachting geboekt, dus we maakten ons geen zorgen.
Op het vliegveld van Nairobi begon de ellende. We moesten een QR code hebben anders mochten we het land niet in. Dan moeten jullie ons maar helpen zeiden we, want wij hebben het meerdere malen geprobeerd en komen niet op de website. Uiteindelijk was er een medereiziger die mij de (juiste) link gaf en toen was het na een half uurtje gelukt. Daarna werd er getest op temperatuur of we koortsig waren, maar dat was allemaal prima. Ook de testuitslag gaf totaal geen problemen. Daarna naar de paspoort controle. De juffrouw had gezien dat we er al een poosje zaten en stuurde ons door naar een kantoortje waar de man vroeg naar onze visa. Wij overhandigden hem de papieren en hij zei dat we ze niet goed hadden ingevuld. We moesten ze opnieuw invullen. Maar er was geen internet en we kwamen niet op de website. We kregen hulp van een dame van het kantoor maar haar lukte het ook niet. Uiteindelijk nadat Bo haar geld beloofde voor haar baby (ze was zwanger) zei ze kom maar mee en konden we opnieuw naar de paspoortcontrole en kregen we de stempels om weg te kunnen. Bo stopte haar wat geld toe en eindelijk konden we naar ons hotel.
Het hotel in Nairobi was super. Bij het ontbijt moesten we plastic handschoenen aan. Alles was prima geregeld.
Op naar Malawi! Bij het inchecken op Nairobi haalden ze mijn koffer eruit. In het vliegtuig hadden ze gezegd dat we de plastic zakjes van de taxfree artikelen beter konden verwijderen, omdat ze in Kenya geen plastic willen en daar fel op zijn. Nooit aan gedacht dat ik nog verder moest vliegen natuurlijk! Dus netjes de zakjes verwijderd, hoe dom! Op zich was het nog niet zo’n probleem. Ik moest de bonnetjes laten zien van de aankoop. Maar die had ik niet! Volgens mij had ik ze met de zakjes weggegooid. Nooit aan gedacht dat Bo het had betaald. Maar ook hij had ze niet zei hij. Dus uiteindelijk na wat stampij namen ze de flesjes in beslag. En wat schetst mijn verbazing, bij de boarding haalt Bo bonnetjes uit zijn zak: kijk eens wat ik hier heb? Gelukkig hadden ze mijn eau de toilette niet ontdekt.. 🙂
De reis naar Malawi ging prima en verliep zonder problemen. Met ons reisden enkele Chinezen die zich helemaal moesten inpakken in van die witte pakken compleet met stofbril en muts. Maanmannetjes. Zij waren de laatste maanden in besmet gebied geweest. Daar werd goed op gelet. Wederom was onze PCR test geen probleem. Het ging van een leien dakje. We waren in Malawi!! Geweldig!!
We waren iets eerder uit Nairobi vertrokken en eerder geland in Lilongwe dus moesten even wachten eer Mwiza, onze chauffeur, kwam. Wat een mooi weerzien!
Daarna gingen we naar Africa House, ons eerste verblijf in Malawi, voor één nacht. Bo en Mwiza hebben eerst een accu gekocht voor “noodstroom”. Bo heeft stroom nodig om te kunnen slapen in verband met zijn appneu. De stroom valt soms zomaar even uit en niet overal hebben ze een generator.
We hebben nog een paar oude bekenden ontmoet uit Hotel Kiboko. Fantastisch, we zijn er weer!
