Reis naar Malawi deel 4
Ons hotel in Blantyre is een fijn hotel. In het restaurant is het altijd lachen met de serveersters. Ze kennen ons precies. Ook de chef en de manager komen even langs om ons weer gedag te zeggen. Ze staan versteld als we vertellen wat we zoal gedurende de dag gedaan hebben. We gaan altijd op tijd slapen en de volgende morgen om 7 uur gaat de wekker weer. 8 uur is het tijd voor het ontbijt en 9 uur vertrekken we. Dagen achter elkaar. Op woensdag hadden we een meeting georganiseerd met de dominees van de RPC. Intussen sturen we Mwiza op pad om een firma te vinden die kant en klare compost kan leveren. Ook ging hij op zoek naar de plek waar Paul en Esther hun thuis in Malawi hebben. De volgende dag willen we hen bezoeken.
’s Avonds werd er geklopt op de kamerdeur en daar stond Ruth, de wasvrouw. Sommigen van jullie weten het misschien nog uit een vorig verslag, dat ik haar had ontmoet op de dag voor kerst. Ik gaf haar zomaar een paar cadeautjes en ze dankte God in mijn bijzijn omdat ze geen cadeautjes had voor haar kinderen voor kerst en dat God haar daarin had voorzien. Het was zo leuk om haar weer te zien. Ze had gehoord dat wij er waren en kwam ons nog even groeten.
Vanmorgen is Bo met Mwiza naar de firma van de compost gegaan. Ze maken compost van het afval wat er iedere dag van de groentemarkten overblijft. Ze mengen die groente met kippenmest en composteren dat. Dat wordt dan weer verkocht. Naar nu blijkt zit deze firma dicht bij de plek van Johan van der Ham. Hij leert mensen hoe ze Farming Gods Way moeten doen en hoe ze compost moeten maken. De projecten Farming Gods Way en Food For LiFe lijken erg op elkaar.’s Middags zijn we naar de prachtige plek van Paul en Esther Rombouts gegaan, Gulugufe (voor meer informatie zie hun website www.paulandesther.com/nl/). Spreek uit: koeloekoefe. Het betekent vlinder. Ze wonen heel mooi en proberen helemaal zelfvoorzienend te zijn.
Het was erg gezellig, we kregen lekkere koffie en een heerlijke, net gebakken donut. Ze hebben 3 kinderen, Ezra, Anna en Jona. Ze hebben een prachtige grote speeltuin, een trainingscentrum, gastenverblijven en heel veel dieren. De naam Gulugufe is gekozen vanwege de rups die een vlinder wordt: zo laten ze zien dat mensen zich kunnen ontwikkelen naar iets heel moois.
Op vrijdag was de bedoeling dat we zouden vertrekken naar het noorden, naar Mponela. Maar er waren nog een aantal dingen die Bo nog moest doen en waar hij nog niet aan toe was gekomen. Ook hadden we ds. Hans van der Bas en zijn vrouw Marja nog heel graag willen ontmoeten en dat was ook nog niet gelukt. Hans is docent aan de universiteit in Zomba, uitgezonden door de Hersteld Hervormde Kerk. Dus we besloten om een dag langer in Blantyre te blijven.
’s Middags hebben we hen opgezocht. We hadden afgesproken dat hij ons in Zomba zou oppikken en daarna reden we achter Hans aan naar hun huis. Wat prachtig was het daar, echt een soort natuurgebied met hele grote bomen (ficus!) en palmen en andere soorten. De apen zaten en liepen daar langs de kant aan de weg. Marja vertelde dat ze er soms wel 50 apen in de tuin had. Het is echt een prachtige plek in Malawi. Ze noemen het Zomba Plateau, onder aan de voet van de berg. We hebben heel fijn en heel verhelderend met elkaar gesproken.
De volgende dag was ons vertrek naar Mponela. De reis verliep (in het begin) prima, totdat de auto ineens uit de versnelling sprong. De hele versnellingspook was losgeraakt. We schrokken ons een hoedje. Wat nu? Langzaam blijven doorrijden in de vijf zei Bo. Voorlopig even niet stoppen. Maar we moesten afslaan, net bij een kleine markt en stopplaats van de minibusjes. Daar is het altijd heel druk. Daar sloeg de motor af en kon Mwiza hem nog net aan de kant zetten. Gelukkig vond hij snel een reparateur in de omgeving. De man kende het probleem wel, het scheen wel vaker voor te komen bij deze auto’s..
De reparatie zou niet zo lang duren, maar onderhand duurde het toch nog een uur voor we weer verder konden. Mwiza moest vanaf nu steeds de pook flink naar beneden duwen bij het schakelen. De reis verliep verder gelukkig prima. Het was wel erg druk omdat het zaterdag was.
Toen we bij Hotel Chikho in Mponela aankwamen was dat echt een verrassing. Het is een nieuw hotel, geopend sinds 1 april 2021. We hadden het dus nog niet eerder bezocht. Het lijkt erg veel op het Chickho Hotel in Kasungu, zelfde bouwstijl. Alleen wel 3 tot 4 keer zo groot.
We ontmoetten hier Pieter, de zoon van Bo en zijn zaakwaarnemer in Malawi, Jan de Putter. Pieter heeft een grote boerderij voor biologische landbouw in Madisi waar ze zoete aardappelen, rijst en knoflook verbouwen. Het was erg fijn om hen te ontmoeten en we hebben samen gegeten in het hotel: rijst met gekookte groente. Dit is voorlopig ons menu voor de komende week.
De volgende dag bezochten we de boerderij van Pieter. Het is zondag, maar helaas is er geen kerkdienst in Chitunda of in Kasunga in verband met Covid-19. Een kale zondag dus, terwijl we wel heel veel hebben om voor te danken en te bidden.
Madisi was erg mooi om te zien. Ze hebben een overkapping gemaakt met zonnepanelen en zijn bezig een grote compound te maken met twee kleine woonruimten en een soort ontvangst of opslagruimte. Het is de bedoeling dat Jan daar gaat wonen als dat klaar is. Ze hebben al heel veel rijst in zakken opgeslagen en de zoete aardappelen zijn ook bijna klaar om te oogsten. Pieter heeft grote plannen. Het is mooi om hem samen met Jan te zien overleggen.
Op de terugweg had de auto weer dezelfde kuren als de dag ervoor. Even dachten we dat we ergen midden in de bush zouden blijven steken, maar gelukkig kreeg Mwiza de pook er weer in. We hadden besloten dat we weer verder gingen naar Kasungu, want het hotel Mponela ligt te ver bij onze volgende groepen vandaan. Pieter gaat met ons mee, zodat we nog een avondje samen hebben. Omdat hij in Frankrijk woont hadden we hem natuurlijk ook al een tijd niet gezien.
Hotel Chickho in Kasungu is nog hetzelfde, heel rustig, vooral nu door Covid-19. Dat is toch wel een hele strop voor de mensen hier. Ze zijn allemaal gekort op hun salaris. De man uit de eetzaal vertelt dat hun salaris is gehalveerd (van 35 euro naar 16,50 per maand).
Vandaag nemen we afscheid van Pieter en Jan en beginnen we aan het deel in en rond Kasungu. We hebben heel slecht geslapen. De bedden zijn vreselijk. De matras lijkt op die van thuis maar dan alleen met veren? die uitgewerkt zijn, zonder de bedekking van de stof die wij er dan binnenin omheen hebben. Keihard op een plank, daar bovenop een soort ligstoeldekje en een deken. Daar lig je dus zo doorheen en komt je heup op zo’n keiharde veer terecht. Dus dat wordt draaien en draaien. Je wordt gewoon wakker van de pijn.. Normaal gesproken legt Bo twee matrassen op elkaar, maar nu ik erbij ben, was dat niet mogelijk. De manager belooft ons een betere kamer. Gelukkig!
