Maandag was de meeting met de teamleiders van het district Kasungu. Om 9.00 kwamen de eerste twee mensen uit Ncheu al binnen. Omdat een heel eind weg is, vroeg Bo of ze al hadden ontbeten. Nee nog niet, zeiden ze. Bo regelde dat ze een ontbijt kregen. Toen we later nog eens weer vroegen, bleek dat ze in Mponela hadden overnacht. Dus ze hadden geen lange reis gemaakt. Om 9.30 kwamen er twee mensen uit Mponela. De meeting zou om 10.30 uur beginnen. Ze moesten dus nog even wachten. Daarna kwamen er twee mensen uit Salima. Waar bleven de groepen rondom Kasungu? Ze zijn vast (weer) te laat, zei ik tegen Bo. Maar Bo zei, nee.. eerst afwachten voor je iets zegt. Nou, om 12 uur waren ze er nog niet! Eindelijk kwamen ze met twee volle minibusjes en konden we om half één beginnen. Eerst maar een introductie van iedereen en daarna maar meteen naar de lunch die besteld was. De koffieronde hadden we al gemist. De lunch vonden ze heerlijk. Er waren sommigen die nog nooit in het hotel waren geweest. Ze waren zo onder de indruk dat ze hier mochten komen.
Dirk en een collega waren ook uitgenodigd om de meeting te kunnen filmen. Dat was dus niet een goed begin. Ook zij kwamen in tijdnood. Gelukkig konden ze al wel vast beginnen met mij te interviewen. Dat was erg leuk. Ik mocht veel vertellen over de tijd dat we begonnen met het project en waarom het zo mooi is om te doen. Ook vroeg Dirk: waarom Malawi? Ze filmden mij tijdens het schrijven van een column en een verslag. Daarna waren Alice, de vrouw van Rodney en Moses aan de beurt. En Bo als hekkensluiter.
De meeting was goed. Rodney de directeur kon er niet bij zijn. Daarom waren ze ook zo te laat gekomen. Hij had het vervoer niet goed geregeld. De leiders vertelden hoe het er in hun groep voorstond. Niet iedere groep betaalt een zak mais terug. Maar de groep uit Bowe betaalt al 8 jaar lang altijd alles trouw terug. Daarom kregen zij van Bo een opsteker, namelijk Mkw 100.000,– , (50 euro) ook om de andere groepen te motiveren. Wat was ze blij! Ze danste van vreugde.
Dinsdags zijn we naar Lilongwe gegaan. We moesten nu het gedoe met de auto oplossen. Na zoveel jaar zijn we nu (eindelijk) zover dat we een auto kunnen huren bij Avis. Na daar afspraken mee hebben gemaakt gingen we naar Africa House waar iemand kwam om de eerder gehuurde auto op te halen. We hebben uitgelegd waarom we geen zaken meer willen doen. James heeft de auto samen met hem teruggebracht. Toen kwam er een chauffeur van Avis ons ophalen en kregen we bij hun kantoor de andere auto mee. Dit is een vrij nieuwe, goede auto en rijdt een stuk beter. Een verademing, want je voelt de gaten in de weg een stuk minder. Nu kunnen we “veilig” verder. We beseffen nu des te meer dat het ook heel anders had kunnen gaan en we zijn zo dankbaar dat God ons al zoveel jaar heeft geleid en veilig overal heeft gebracht.
‘s Nachts hebben we ontzettend veel harde regen en onweer gehad. Het regent heel veel. De zon laat zich bijna niet zien. De volgende dag was de meeting met het NGO-bestuur en de directeuren en accountants. Het was heel fijn ze allen weer te zien. Rose, mr. Mezuwa Banda en Brenda waren de avond ervoor al aangekomen. Jonazio, Geoffrey, Flemings, Rodney, Jonathan en Khumbo kwamen woensdags. Het was een goede meeting. Eerst werden alle plannen voor de komende vijf jaar besproken, daarna de financiën en als laatste mocht elke directeur vertellen hoe het in hun district is gegaan en wat ze kwijt wilden.
Jonazio was met zijn vrouw Secret gekomen. Zij bleven net als Brenda, Rose en mr. Mezua Banda nog een nachtje in het hotel. Dat was erg leuk. Zo praat je dan nog eens heel ontspannen bij met elkaar. Ze vertrokken allen de volgende morgen al om 6 uur want ze hadden een lange reis voor de boeg. ’s Morgens later op de dag hadden we een lichte beving. Het bed schommelde en alles trilde. We hebben het al eens vaker gehad. Raar.
We merken dat men heel verbaasd is dat er aan de andere kant van de wereld mensen zijn die zich bekommeren om hun welzijn. We vertellen hun dat wij gesteund worden door kerken, stichtingen en particulieren om hier ons werk te kunnen doen. Ze kunnen niet bevatten dat er mensen zijn buiten Afrika die zich hun lot aantrekken. Ze gaan er vanuit dat ze alleen staan in hun zorgen en ellende. Daarom wil ik jullie allen heel hartelijk bedanken voor alles wat jullie aan hulp bieden, of geboden hebben, hetzij door gebed, geldelijke of materiële steun, of door te luisteren of mee te lezen in de kranten, of op welke manier dan ook. We voelen ons daar enorm door gesterkt en zijn blij dat we dat mogen overbrengen. Dank jullie wel daarvoor.
Later op de dag ontvingen we foto’s en een video van Jan-Willem uit Balaka. De gevangenen hadden de voetbalkleren gekregen en waren daar heel blij mee! Ook in het hotel in Mponela heb ik kleren uitgedeeld. Wat waren ze blij. Je kunt ze geen groter plezier doen. Ze rollen over de grond en springen in het rond van vreugde.
Vrijdag gingen we naar Mzuzu. Onderweg naar Chitunda was de weg zo slecht en lag er zoveel water door de hevige regens die we hebben gehad. Er was een vrachtwagen met cement helemaal weggezakt naar één kant in de modder. Gewoon half omgekiept. In Chitunda waren ze zo blij dat we er waren. We hadden heel veel kleurboekjes, kleurpotloden, potloden, pennen en krijtjes, schriften enz. meegekregen van de buren uit Oosterwolde. Ook hebben we een prachtige kinderbijbel uitgedeeld. De kinderen deden nog wat spelletjes en toen gingen we verder naar Mzuzu. Op een gegeven moment zagen we dat er een tankauto dwars over de weg lag, gekanteld. James zei dat het een dieselauto was. Er stonden namelijk allemaal mensen in de berm met emmers en busjes waar diesel in zat. De tankauto lekte en dus waren ze direct van de partij. Inmiddels was de politie gearriveerd en was het voor hun met de pret gedaan. Daarna, tijdens het laatste stuk van onze reis, zagen we een groot ongeluk. De vrachtauto lag in de aflopende berm met de wielen omhoog. Dat was nog maar net gebeurd. Wat een pech en wat gevaarlijk is het toch. De vrachtauto’s zijn heel zwaar afgeladen. Ze kruipen tegen de bergen omhoog, De personenauto’s rijden hard en halen heel veel in. Als er iets gebeurd is het meestal ernstig.
Gelukkig zijn we veilig aangekomen. We zijn blij dat we in Mzuzu zijn. Eerst hebben we eens lekker gedoucht en heb ik een tas vol wasgoed afgegeven. Nu kunnen we weer schoon verder. 😊 Ze zijn zo blij dat we er weer zijn. We hebben alweer veel personeel gesproken. Zaterdag hadden we een rustige dag en zondag zouden we in Mzuzu naar de kerk. De kerk begint altijd ’s morgens om acht uur, tot tien uur. Maar ´s avonds kreeg Bo weer last van zijn buik en hebben we besloten in het hotel te blijven. We hebben weer meegeluisterd met onze gemeente.
