Vandaag zijn we bij één van onze directeuren geweest: Alice. Zij wilde ons een groep boeren laten zien die volgens ons systeem heel goed bezig is en al mooie oogstopbrengsten heeft.
Voordat we daarheen gingen, maakten we eerst een stop op de plek waar het Food For Life-project in 2009 is gestart. Ik heb hier geen foto’s gemaakt van de kerk en de school, maar wel twee foto’s van de binnenkant van een huis (foto 1 en 2). Zo te zien slapen de mensen en kinderen hier gewoon op de grond. De kinderen waren buiten aan het spelen; een soort korfbal of basketbal, en er was ook een voetbalveld. Dit zie je bij veel scholen in Malawi.
We spraken daar twee mensen die op het land aan het werk waren (foto 3). Omdat zij ook arm zijn, hebben we hen een gift gegeven van 5.000 kwacha (ongeveer 2,50 euro). Van dit bedrag kan iemand een half jaar lang elke dag eten. Een klein gebaar maakt voor deze mensen een groot verschil. Dat heb ik zelf ervaren: ik kreeg een omhelzing van deze mevrouw.
Daarna zijn we doorgereden naar het huis van Alice. Dat was ongeveer twee uur rijden. Tot voor kort was haar man Rodney directeur, maar zij heeft deze taak van hem overgenomen. Twee weken geleden zijn ze verhuisd, omdat Rodney op een school in een ander dorp is gaan werken, waar hij nu directeur is.
Ik ben vergeten een foto van de buitenkant van het huis te maken. Ze behoren tot de relatief rijkere mensen, omdat ze golfplaten op het dak hebben. Voor onze begrippen is het huis echter heel klein, al was hun vorige huis nog kleiner. Ik heb twee foto’s gemaakt van de woonkamer (foto 4 en 5), wat er heel anders uitziet dan wij gewend zijn. De slaapkamers heb ik niet goed gezien; je wilt ook niet te nieuwsgierig zijn. Er is één slaapkamer voor Alice en Rodney, één voor de jongens en één voor de meiden.
Alice en Rodney hebben zelf vijf kinderen. Daarnaast hebben ze een pleegzoon, die geen ouders meer heeft, en een zoon van een broer van Rodney, van wie zowel de broer als schoonzus zijn overleden. In totaal wonen er dus zeven kinderen in huis. Wat zou je ervan vinden als je met drie broers of zussen op één kamer van ongeveer drie bij drie meter moet slapen? En dit gezin heeft het, naar Malawische maatstaven, nog best goed.
Ik heb ook een foto gemaakt van de keuken (foto 6), die er heel anders uitziet dan een Nederlandse keuken. De badkamer is eveneens anders (foto 7). Er is geen stromend water in huis en elektriciteit is er beperkt, via zonnepanelen.
Alice en Rodney wonen hier nu twee weken en wilden ons kennis laten maken met enkele zeer arme mensen uit de omgeving. Vandaag wil ik jullie Tyford voorstellen (foto 8). Hij is een man van 81 jaar. Vroeger werkte hij op zijn land, maar daarvoor is hij nu te oud en te zwak. Hij is alleen, nooit getrouwd geweest en heeft geen kinderen die voor hem kunnen zorgen. Hij had land, maar dat wordt nu zonder betaling door anderen gebruikt.
Zoals je op de foto kunt zien, is hij erg mager, draagt hij vieze en versleten kleding en oude schoenen. Deze man heeft vrijwel niets. Hoe komt hij aan eten? Hij heeft geen geld en leeft van wat anderen hem geven. Toen wij er waren, bood Ellis hem eten aan, maar hij kon het niet eten omdat hij geen tanden meer heeft. Ik ben best nuchter, maar als je dit ziet, breekt je hart. Wat een armoede en wat een schrijnende situatie. Elke dag weer die onzekerheid: krijg ik vandaag eten?
Beste lezer, wat hebben wij het dan goed. In Nederland is obesitas een probleem, hier is het juist het tegenovergestelde. In de Bijbel staat: “De Heere heeft de blijmoedige gever lief” (2 Korinthe 9:7). We vroegen ons af hoe we dit concreet konden maken in deze situatie. Rodney en Alice wisten dat ook niet goed. Bo deed een mooi voorstel: Ellis gaat op zoek naar iemand die Tyford dagelijks van eten kan voorzien en wij betalen de kosten daarvoor. Een mooi idee waar Ellis mee verder gaat.
Er kwamen later ook twee vrouwen het huis binnen. Zij zijn eveneens arm en leven in een vergelijkbare situatie als Tyford. Ze heten Timekereyani (links op foto 9, rechts is Alice) en Tifwepo (foto 10). Later hoop ik hier misschien meer over te kunnen schrijven. Alice gaat ook voor deze twee vrouwen op zoek naar iemand die hen van eten kan voorzien. We poseerden daarna nog even met de groep buiten (foto 11).
Vervolgens reden we door naar de akker die we gingen bekijken. Deze ligt in het gebied Bowe. Eerst haalden we Gloria op, zij helpt Alice bij haar werkzaamheden en is assistent-onderdirecteur.
We werden enthousiast onthaald en liepen samen naar de akker. De vrouwen deden dit zingend; ze zijn erg blij en dankbaar dat ze dankzij Food For Life goede oogsten hebben en daardoor voedselzekerheid. Op de akkers lichtte Bo toe wat belangrijk is. De grond is al klaar gemaakt om te kunnen planten en de boeren zijn hier goed bezig. Op foto 12 zie je de groep op het land. We zagen ook dat er sojabonen worden geteeld (foto 13, een beetje een zoekplaatje tussen het onkruid). De beste boer uit de omgeving, Mozes, poseerde nog even met Bo (foto 14). Daarna werd er een vergadering gehouden waarin over en weer dankwoorden werden uitgesproken (foto 15).
Na dit bezoek zijn we weer teruggereden naar ons verblijf. Onderweg zagen we dat op veel plekken maïs niet op richels wordt verbouwd, maar op vlakke grond. Of dit overal volgens de Food For Life-methode gebeurt, weten we niet, maar het is in ieder geval beter dan teelt op richels.
Onderweg zagen we nog verschillende bijzonderheden:
- Veel werk gebeurt handmatig. We zagen mensen die zware karren voorttrekken (foto 16).
- James vertelde dat er ook gevangenen aan het werk waren op het land. Ze zijn te herkennen aan hun witte kleding (foto 17) en worden streng bewaakt door militairen.
- Een beeld van een weg waarover we hebben gereden (foto 18).
- Op foto 19 is een waterpomp te zien, een veelgebruikt alternatief voor stromend water in huis.
- Tot slot, voor de liefhebber, een paar foto’s van oude auto’s en vrachtwagens die hier nog steeds trouwe dienst doen (foto 20, 21 en 22).
Op de terugweg maakten we nog een korte stop. Aan de andere kant van de weg stopte een auto. Dit was William Tembo, het hoofd van het kerkelijk bureau van de CCAP. We hadden hem afgelopen dinsdag ontmoet. We waren nog onder de indruk van de bezoeken van vandaag, vooral van de ontmoetingen met de arme mensen. We vertelden hem ons plan om deze mensen te helpen en vroegen hem om dit namens de CCAP verder uit te werken. Hij gaf aan dit op te pakken. Daar zijn we dankbaar voor, ook voor het feit dat we hem vandaag zo onverwacht mochten ontmoeten.
Vanavond hebben we lekker gegeten, maar mijn gedachten gaan steeds terug naar de mensen die we vandaag hebben ontmoet. Die beelden staan op mijn netvlies en laten me niet zomaar los. Willen jullie aan deze mensen denken en voor hen bidden?
Morgen staat er een vergaderdag op de planning. Ik hoop daar dan weer verslag van te doen. Welterusten.
