Vanmorgen hebben we voor het laatst ontbeten in Chatonda Lodge in Mzuzu. Doordat je er een aantal dagen verblijft, raak je steeds meer vertrouwd met de omgeving en alles wat je ziet. Het was fijn dat er goed internet was, al viel de stroom ook een paar keer uit.
Vandaag stond er een lange rit op de planning. Onze chauffeur gaf aan dat we ongeveer 310 kilometer zouden rijden. Dat is op zich geen grote afstand en als de wegen goed zijn, schiet het lekker op (foto 1). Maar soms zijn de wegen te smal om elkaar te passeren en zitten er grote gaten in het wegdek, waardoor je moet stoppen. Op andere stukken rijd je kilometerslang over een onverharde parallelweg, omdat de hoofdweg wordt vernieuwd. Dat schiet niet echt op en is bovendien erg stoffig (foto 2). Vooral wanneer er om de paar honderd meter drempels zijn aangebracht (foto 3), zakt de snelheid soms bijna terug naar 0 km per uur.
De wegen zijn het beste te vergelijken met onze provinciale wegen. De snelheidslimiet is 80 km per uur, maar als de weg goed is, kan er soms iets harder worden gereden. Sommige plaatsen staan bekend om snelheidscontroles en onze chauffeur houdt daar netjes rekening mee.
We hebben onderweg nog een korte tussenstop gemaakt en zijn daarna veilig aangekomen in Mponela. We verblijven hier in het Chikho Hotel (foto 4), wat qua comfort te vergelijken is met een gemiddeld Nederlands hotel.
Misschien vraag je je af of je de armoede en honger in Malawi echt kunt zien. Nu ik hier ben, kan ik zeggen dat dit zeker het geval is. Als je ziet in wat voor armoedige huisjes mensen wonen (foto 5), zonder elektriciteit, stromend water en zonder toilet, dan zegt dat al genoeg. Een toilet is vaak niet meer dan een gat in de grond met een deksel erop, in een apart gebouwtje. De zorg voor voldoende eten kost veel tijd, waardoor er weinig ruimte overblijft voor andere dingen.
Ongeveer 3,5 miljoen mensen in Malawi lijden honger. Vooral in de eerste maanden van het jaar, vlak voor de oogst, is de honger het grootst. De schatting is dat 40% van deze mensen overlijdt. Deze informatie komt vrijwel niet bij de overheid terecht, omdat hongerdood officieel nauwelijks wordt geregistreerd. Wie aangeeft dat iemand door honger is overleden, kan zelf in de gevangenis belanden, omdat men vindt dat je als naaste had moeten zorgen dat die persoon voldoende eten had. Honger als doodsoorzaak blijft daardoor grotendeels verborgen.
Gistermorgen las ik in de Bijbel 1 Johannes 3:17: “Wie dan de goederen van de wereld heeft en zijn broeder gebrek ziet lijden, maar zijn hart voor hem toesluit, hoe kan de liefde van God in hem blijven?” De liefde van God en vrijgevigheid horen bij elkaar. Zeker als we zien wat God Zelf heeft gegeven (vers 16), mogen we onze naasten, dichtbij en ver weg, niet in de figuurlijke kou laten staan.
Goed, genoeg serieuze woorden.
Hieronder een aantal foto’s van wat we onderweg zijn tegengekomen:
- De weg wordt soms afgesloten voor controles op passagiers of lading, zie foto 6. Wij zijn nog niet aangehouden, waarschijnlijk helpt het dat we in een huurauto van Avis rijden.
- Enkele beelden van de omgeving, foto 7, 8 en 9.
- Remmen voor overstekende koeien, foto 10.
- Een uitgebrand politiebureau met daarbij uitgebrande auto’s, foto 11. Iemand was het duidelijk niet eens met de politie, met dit als resultaat. Hoogstwaarschijnlijk blijft dit lange tijd zo staan en wordt er niets aan gedaan.
- Een kar die wordt voortgetrokken door koeien, foto 12. Veel transport gebeurt hier met handkarren, te voet of per fiets.
- Stukken vlees hangen gewoon buiten in de warmte, foto’s 13, 14 en 15. Zin in een stukje kip, varken of geit?
- Visverkopers langs de kant van de weg, foto’s 16 en 17. Vers gevangen in de rivier naast de stad.
Vanavond hebben we eten besteld en het kwam bijna precies op de afgesproken tijd. Het kan hier dus ook.
Tot morgen!
