Reis Malawi winter 2025 (5)

Maandag gingen we naar het ziekenhuis. Bo wilde graag advies van de dokter over zijn gezondheid. Toen we aankwamen zagen we de dominee en Clara (van de vorige keer). Het was zo’n leuk weerzien. Clara was zo blij ons weer te zien. Het is een geweldig lieve vrouw. Ze bracht ons naar de dokter en bleef bij ons tot we aan de beurt waren. Er waren nog twee mensen voor ons. De dokter kenden we ook van ons vorig bezoek. Hij vroeg Bo hoe het ging en onderzocht hem. Daarna naar de ‘nurse’, dat was een broeder, die hem de bloeddruk opnam. En Bo moest op de weegschaal, die geen normaal gewicht aangaf, maar je moest er 10 kg. bij op tellen. Ook werd zijn bloed gecontroleerd in het lab op malaria. Maar gelukkig was alles goed. We kregen loperamide en ORS mee. Voor Bo was het een hele opluchting.  Daarna gingen we naar het kantoor van Clara en kon ik alle spullen, die ik had meegenomen, uitdelen. Het was natuurlijk maar beperkt, want veel moesten we achterlaten in Oosterwolde. Onze garage staat helemaal vol met volle dozen, maar dat komt wel als we weer thuis zijn. Dan gaan we weer kisten versturen. Clara was echter helemaal verrast wat ik allemaal had meegenomen. Veel babyspullen, kleertjes, luiers, speelgoed, mutsjes, flesjes enz. Maar ook onderleggers, verbandspullen, schorten gezichtsschermen, handschoenen, verbandgaasjes, pleisters enz. enz. Daarna gingen we naar de kraamafdeling, waar ik drie gehaakte dekentjes heb overhandigd voor de pasgeboren baby’s.

Daarna vroegen Clara en de dokter of ik ook nog mee wilde naar de OK. Daar vertelden ze me dat de koelkast/vriezer het had begeven en ze nu niet de medicatie gekoeld konden bewaren. Daarna naar de operatiekamer. Daar was de airco kapot gegaan en dat was een groot probleem. Want nu was het er heel erg heet. Er moet dus nog wel veel komen! Ook was er niet genoeg aan eten, dus Bo beloofde weer 100 zakken mais te sturen. De honger is echt zo groot. Overal hoor je het: januari en februari en vaak ook maart zijn de moeilijkste maanden.

Daarna gingen we een kijkje nemen op de plek waar ze meel maken voor pap voor kinderen tot 5 jaar. Likuni heet het. Het is maismeel gemengd met sojameel. Het wordt meestal uitgedeeld aan de moeders hier, maar ook door de school aan de jonge kinderen. Ze kunnen er wel een maand mee doen, maar Clara vertelde dat nu in de hongerperiode het soms wordt gegeten door het hele gezin, omdat ze anders niks hebben. Dan is zo’n zakje in één keer op.  Het gebouw zag er zo slecht uit. De balken waren helemaal aangevreten door de termieten. Het zou zo in elkaar storten. Bij Bo kwamen er al weer mooie plannen op. Misschien kunnen we ze helpen. Het wordt nu gerund door een paar mensen op een hele primitieve manier. Clara vertelde dat de winkels waar het ook verkocht wordt, heel lang wachten moeten op een nieuwe voorraad. Dat moet beter, dacht Bo. Het levert immers ook inkomen op voor het ziekenhuis. Met veel plannen gingen we terug naar het hotel.

De volgende dag had ik het plannetje rond. Ik moest nog weer terug naar het ziekenhuis want ik had de stethoscoop en de otoscoop vergeten te overhandigen. Daar moest ik wel een foto van want dat ik Cobi beloofd. Dus ik had bedacht om eerst twee weegschalen te gaan kopen en te kijken naar een koel-/vrieskast. Dus ging ik samen met James op weg. Eerst naar de bank, maar dat ging niet zo goed. Ze hadden de betaalautomaat aangepast. Normaal krijg biljetten van 5000 Mkw. Maar nu zaten er biljetten van 2000 Mkw in. Dan krijg je wel zoveel briefjes en moet je zoveel tellen iedere keer. Daar had ik echt geen zin in. Dus toen maar naar de winkel. Twee mooie goede weegschalen gekocht en een prachtige koel-/vrieskast. Hij paste precies in de auto. Toen naar Ekwendeni. Clara had geen idee. Ze was al verrast en blij toen ze de stethoscoop en otoscoop kreeg. Maar wat werd ze ontroerd toen we naar de auto liepen en we de klep openden. Ze belde meteen de dokter en de nurse. Die waren ook zo blij. De koelkast moest meteen op de plaats worden gezet. Toen riepen ze de anesthesist erbij. Die kwam dansend en zingend roepen: Thank You Jesus, thank You Jesus! Wat een vreugde! Ze omhelsde de koelkast. Zo mooi. Ik schoot zelf ook vol. Met elkaar op de foto en toen weer terug naar het hotel.

Op woensdag gingen we een paar velden bezoeken met Brenda. Er is weinig regen gevallen daar, dus de wegen waren erg stoffig. Toch was het zo’n wonder, dat de mais er zo mooi bij stond. Dikke stengels, mooi donkergroen. Ze hebben echt hun best gedaan. We hebben er kinderkleding uitgedeeld, voor elk lid een stapeltje. Daarna gingen we verder, heel hoog in de bergen. Een wonder dat je daar met een auto kon komen, het hoge gras ging onder de auto door. Ook daar een prachtig veld. Zij hadden wel regen gehad. Je zag wel verschil in hoogte. Ook daar weer kleding gegeven. Inmiddels hebben we nu drie lege tassen. Het einde komt in zicht.