Reis Malawi winter 2025 (3)

Maandag gingen we met Gerald en Mercy naar Thyolo. We hebben het land van twee groepen bekeken. De weg naar Thyolo was prima, totdat we van de asfaltweg af moesten. Het had ´s nachts geregend. Eindelijk, want ze hadden al drie maanden geen regen gehad. Maar daardoor was de weg natuurlijk heel blubberig en glibberig. De mais stond er mooi bij. Er zaten zelfs al wat kolven aan. Het beloofde nog wel goed te komen. Maar je kon wel zien dat er geen regen was geweest. Het was een leuke morgen. Onderweg zagen we een aantal jongetjes spelen in een modderpoel. Zo blij met water!

´s Middags bij het hotel zagen we twee jonge vrouwen die mooie spullen, zoals schoenen, tassen, een taart en nog meer kadootjes op een tafel plaatsten. Wat zou dat zijn? Ik ging eens even vragen. Het bleek dat de één jarig was en kadootjes had mogen uitzoeken in de winkel van de ander, namens haar verloofde. Hij zou ’s avonds komen en dan kon hij zien wat ze allemaal had uitgezocht. Echt grappig! Ze gingen ’s avonds eten in het restaurant, waar ze werd toegezongen door de bediening. Happy birthday to you; how old are you now; many more years to you. Geweldig. Eigenlijk zouden we volgens het schema van Bo de volgende dag vertrekken naar Salima. Helaas was er geen ruimte (meer) beschikbaar in het hotel. Dus bleven we nog een dag langer in Blantyre. De woensdag gaan we dan weer verder, maar nu naar Zomba. Twee dagen rust.

Dinsdagmorgen hadden we een afspraak met Dirk en Renée. Zij zijn Nederlands en wonen in Malawi. Dirk wil graag een video maken van ons systeem, zodat het goed weergegeven wordt en goed na te volgen is.  Hij maakt hele mooie films. Het was een hele leuke kennismaking. We hopen dat de video ook gebruikt kan worden voor presentaties e.d. ’s Middags kwamen Jonazio en Secret met hun twee kinderen. Dat was erg gezellig. Het is jammer dat ik in verband met de taal niet echt met de kinderen kan praten. Maar ik had gelukkig genoeg kleurboekjes en krijtjes meegekregen. Zo waren ze mooi aan het kleuren terwijl wij gezellig met elkaar praatten.

Woensdag vertrokken we naar Zomba. In Zomba hebben we ook een groep deelnemers. We werden heel hartelijk verwelkomd door Patrick. Wat een leuke jongeman. U krijgt de mooiste kamer en ik weet zeker dat u het geweldig zult vinden om hier te zijn, zei hij. We zagen al bordjes met waarschuwing voor de apen. Nou dat was niet voor niks. De volgende morgen een gestommel op het dak, wat een lawaai! Zaten ze elkaar achterna. Ook zat er één vlak naast onze kamer. Ook proberen ze in te breken bij het restaurant. Daarom doen ze de deur steeds echt op slot. Bo heeft nog heel veel administratief werk te doen en zit veel achter de laptop. Hij heeft natuurlijk ook nog de column die elke week op tijd bij de krant moet zijn. Ik heb veel gelezen en ben inmiddels al met mijn vierde of vijfde boek bezig. Bij het uitchecken van het hotel zag ik een aap binnen bij de receptie met een kleintje hangend aan haar buik. Ze vloog weg toen ze mij zag en sprong toen op een kast waar een fruitmand stond. Ze probeerde er een sinaasappel weg te halen, maar het was afgedekt met plastic folie, dus dat lukte niet. Vervolgens werd ze gauw weer naar buiten gejaagd. Maar zo ontzettend snel als ze zijn!

Na twee nachtjes vertrekken we dus weer en gingen nu op weg naar Mponela. Dat is een hele lange rit van wel zeven uur met een heel slecht stuk aan het begin. Zoveel gaten! En ook nog eens regen, dat maakte er niet beter op. Wel een half uur achter een vrachtauto blijven hangen (20-40 km p.u.) Ik zat te schudden en heen en weer te glijden. Je kunt je gewoon niet tegenhouden. Later werd het beter, maar net voor Lilongwe werden we weer aangehouden. Het was weer hetzelfde liedje: de stickers op de auto waren niet juist. Maar nu ging het over de verzekering! Het bleek dus dat de verzekering niet goed is geregeld. Er is geen inzittendenverzekering afgesloten. De agent waarschuwde James daarvoor. Als er iets gebeurd onderweg, zijn we dus geen van drieën verzekerd. Dat was wel even schrikken. Bo was er echt van geschrokken, hij heeft daar juist zo op aangedrongen. Hij is nu wel klaar met de verhuurder van deze auto.

In Lilongwe stonden we in de file. Het was spitsuur natuurlijk. Iedereen wilde naar huis. Maar na nog een uur kwamen we dan eindelijk bij het hotel in Mponela aan. Het was een erg vermoeiende dag. Maar heel leuk om een aantal mensen weer te zien. ’s Avonds hebben we spaghetti gegeten en daarna zijn we gaan slapen. De volgende morgen heb ik gedeeltelijk mijn verslag gemaakt en mijn column geschreven voor de komende week.