Reis Malawi winter 2025 (2)

Maandag verlieten we Africa House. De auto werd ingepakt (alles kon er net in) en gingen we op weg naar Blantyre. Op de weg was het rustig, er reden bijna alleen maar dieselauto’s. Alle “kleine” auto’s en brommers staan bij de benzinepompen in de rij. Aan de weg zag je soms iemand staan met een colaflesje vol benzine om te verkopen. Ook zag ik een vrachtwagen waarbij een kapotte zak mais uit de auto viel. Een jongen hielp hem om de verschoven lading recht te leggen. Toen het klaar was en de auto verder ging, veegde de jongen de mais op de straat bij elkaar en stopte zijn broekzak vol en ging naar huis. Gratis eten voor weer een dag 

Onderweg kwamen we in Dedza. Daar moest een pottenbakkerswinkel zijn. We hadden er al veel over gehoord maar waren er nog nooit geweest. Dus even gevraagd waar het was, want we moesten van de asfaltweg af. Maar het was maar een kilometer verderop. Wat een prachtige plek was het. Zo leuk, een winkeltje met achterin een werkplaats waar een aantal mannen en vrouwen aan het werk waren. Ze maakten kop en schotels en mokken, borden en schaaltjes, maar ook tegeltjes en tegeltableaus met hele mooie voorstellingen. We hebben er even rondgekeken en toen gingen we weer verder. Na een uurtje zijn we gestopt voor de lunch, geroosterd brood met kip, dat we hadden meegenomen vanuit Africa House.

Een eind verder werden we aangehouden door een controlepost van de MRA, dat is de douane. Zij controleerden onze auto en stickers op de voorruit. Toen begon de ellende.  Wat bleek? Onze auto kwam niet in hun systeem voor. Het chassisnummer van de auto klopte niet en kwam niet overeen met de sticker op de voorruit. Vorig jaar hadden we dezelfde auto. Maar toen zijn we niet gecontroleerd. De douane was niet over te halen om ons door te laten gaan. Ze dreigden met in beslagname van de auto. Er werd gebeld en gebeld. Met de verzekering en de verhuurder van de auto, die echter niet de eigenaar was. De eigenaar was niet bereikbaar. De auto kon gestolen zijn of er was geknoeid met het chassisnummer, om de auto ingevoerd te krijgen. Uiteindelijk na zeker een uur á anderhalf wachten hebben ze een aantekening gemaakt in hun systeem en mochten we verder. Gelukkig, maar we moesten nu wel in het donker rijden. Dat is heel gevaarlijk hier. Er is geen straatverlichting en de verlichting op motors en auto’s laat veel te wensen over. Sommigen rijden echt helemaal zonder. Er dook bijvoorbeeld ineens een man op, lopend met zijn fiets met een grote baal met houtskool achterop, die helemaal uitstak. James moest het stuur in een keer omgooien om hem te passeren. Het kost veel inspanning om zo een dik uur te turen en alert te zijn. Maar we hebben het gehaald, met dank aan de Heere.

Jonazio stond ons al op te wachten bij het hotel. Wat een vreugde om elkaar weer te zien! We beseffen nu heel erg dat het ook anders kan. Heerlijk om hier weer te zijn! Die nacht werd Bo ziek. De darmen helemaal overstuur. Of het kwam van de spanning om de auto, of van het eten, is nog een raadsel. De dag erna heeft hij de hele dag op bed gelegen. Zo slap als een vaatdoek. Hij kon niet op zijn benen staan. Dat was de dag van de begrafenis van Mwiza. Dat deed (en doet) heel veel met ons.

De woensdag ging het iets beter. Hij at alleen droog brood, met thee. Hij was heel erg moe en zweten. Donderdag hadden we de meeting met alle groepsleiders uit het zuiden. Er waren ongeveer 45 mensen gekomen. Ze vonden het geweldig om naar een hotel te mogen komen. Daar waren ze nog nooit geweest. Het was een hele goede vergadering. Ze kregen eerst een ontbijt. Want de meesten kwamen van ver en hadden nog niets gegeten. Iedereen kreeg de gelegenheid om te vertellen hoe het met hun groep gaat. Jonazio is een goede directeur en weet de mensen flink enthousiast te krijgen. Hij sprak hen aan op de saamhorigheid. Samenwerken, elkaar helpen, contact maken met elkaar, er voor elkaar zijn en eerlijk zijn naar elkaar. Daarna een lichte lunch. Na de meeting gingen we op de foto en vertrokken ze weer naar huis. De mensen uit Zomba waren opgehaald en werden weer teruggebracht. Daarna begon het heel hard te regenen en onweren. Bo zijn energie was erg laag.

’s Morgens bleek dat we geen warm water hadden. We konden dus niet douchen. We hadden een afspraak met Jan-Willem en Klarinda Barth, een echtpaar uit Nederland, dat in Blantyre woont, samen met hun drie kindjes. Het was een fijne ontmoeting. Jan-Willem werkt in het gevangeniswezen in Malawi. Neem eens een kijkje op hun website: https://care4malawi.nl/news/jan-willem-en-klarinda. ’s Middags ging Bo samen met Mercy en Tassala naar een dame in Thyolo om over compost te praten. Ik ben in het hotel gebleven om een deel van dit verslag te maken.

Vrijdagmorgen tijdens het ontbijt heb ik een schort, die ik gekregen had van mijn dochter Aline, aan Alina gegeven omdat hun namen bijna overeen kwamen. Ze was er erg blij mee. Bo is nog steeds niet fit. We hebben nu ORS gebruikt, want de loperamide helpt hem nog niet. Hij eet alleen maar twee toast met een beetje jam. Zaterdag zouden we een groep in Ncheu bezoeken, maar dat hebben we gecanceld. Het is een te lange reis en kost teveel energie. Zondagmorgen begon hij weer wat op te knappen. Het zijn toch vijf lastige dagen geweest. Zondagmiddag waren we net de preek aan het luisteren toen Ruth op bezoek kwam. Zij werkt in het hotel als schoonmaakster en is altijd zo blij als ze ons ziet. Ze valt op haar knieën en gaat met ons bidden uit dankbaarheid dat we er weer zijn. Dan nog even bijpraten. Gelukkig konden we ds. Mudde even op pauze zetten😉. Daarna hebben we weer verder geluisterd. Het blijft ons nog wel even bij.