Mwiza had gelukkig een andere auto gekregen! Dus konden we vandaag op weg. Dit is een mooie auto, vrij nieuw (lijkt het) en hij loopt op diesel, dus geen problemen met brandstof. Er is namelijk nog steeds geen benzine te krijgen. Zulke lange rijen voor de pomp. Er is nu een verbod gekomen op jerrycans. De zwarte markt bloeide teveel op namelijk.
We zijn met Gerald, de assistent van Jonazio, naar Mulanje gegaan. Mulanje ligt ver weg. De plaats is naar de berg genoemd. De verwoesting door cycloon Freddy viel daar nog wel mee, omdat er een grote rivier is die het water wel aan kon. Toen we in het dorpje Thonje Village aankwamen hadden er al verschillende mensen van de groep mais gebracht. Ze waren de zakken net aan het wegen. Ook hebben we de plek bekeken waar de mais zal worden opgeslagen. Het is belangrijk dat die plek schoon en droog is. Voor het huis zaten een man en meisje kleding te verstellen. Even samen op de foto Kun je zien wat een oude naaimachines hier nog het werk doen! Ik heb een lapje stof van haar gekocht en degene die de opslagplek beschikbaar had gesteld hebben we ook wat geld gegeven. Ik heb alle kinderen elk een ballon gegeven, daar zijn ze zo ontzettend blij mee!
Daarna gingen we met elkaar (één man achterin de laadbak) naar het volgende dorpje Ntenjera Village waar men ook mais had verzameld. Dat werd op de truck die achter ons aan reed geladen. De mannen kregen een flesje drinken voor het werk dat ze hadden gedaan. Dat hadden ze wel verdiend, een zak weegt 50 kg. En dat op een vrachtwagen laden is best zwaar. Ze weten nu meteen dat als ze bij de groep horen , ook iets krijgen omdat ze speciaal zijn. Het is soms wel sneu voor degenen die niet mee doen. Maar het helpt ook om het beeld te veranderen, want wie werkt zal eten. Het valt mij altijd op dat de jonge jongens, die echt niet groot zijn, toch zoveel kracht hebben. Je ziet het echt niet aan ze.
Er kwamen veel schoolkinderen voorbij, dus weer een ballon uitgedeeld. Een zakje van 50 stuks doe je niet zoveel mee, er zijn zoveel kinderen. Maar ook de moeders vragen om ballonnen en als ik dan zeg dat ze voor de kinderen zijn, worden ze bozig, wij hebben ook kinderen zeggen ze. Ja, dat kan ik me voorstellen, maar zoveel heb ik er niet. Ik gaf ook een flesje drinken aan een hele oude mevrouw. Loopt haar dochter of schoondochter er langs al mopperend dat zij geen drinken kreeg. Zij wel en ik niet. Tja, zo gaat dat soms. Wel lastig hoor, je zou toch iedereen wel willen voorthelpen of wat willen geven.
Daarna gingen we naar Manyangela Village waar hetzelfde werd gedaan. Onderweg zag Bo een hele oude mevrouw bij haar huisje lopen, krom van ouderdom.. Hij vroeg Mwiza even te stoppen. Bleek dat die mevrouw, ze heette Merryfred, een gehandicapte zoon had waar ze mee leefde. Bo heeft haar wat geld gegeven. Ze was zo ontzettend dankbaar. Daarna zijn we terug gegaan naar het hotel. We waren toch bijna de hele dag op pad geweest.
Het eten in het hotel is goed. Het personeel is erg leuk. We lachen wat af met elkaar. Zoveel grapjes over en weer. Dat helpt ook om de ellende die er heerst wat te verzachten. Want ook onder het personeel zijn er die rondom Blantyre vandaan komen of wonen en altijd wel iemand kennen die heel erg geraakt is door de storm en watervloed.
Donderdagmorgen gingen we naar Mpemba om de verwoeste huizen te zien. Het is onvoorstelbaar zoals de cycloon erover heen is gegaan. Door de wind werd de regen horizontaal meegenomen en klapte tegen de huizen aan. De huizen waren natuurlijk ook niet goed gebouwd. Men had klei gebruikt voor de stenen, maar ook voor de voegen. De stenen waren niet gebakken! Het dak was gemaakt van olifantsgras, zo noemen ze dat, het lijkt op riet. De balken waren boomtakken. Zulke arme mensen. En dan nu de hele zijkant van hun huis ingestort! De moeder lag gelukkig net aan de andere kant in het huis te slapen toen het gebeurde. Door God gespaard gebleven. We zagen nog een getroffen huis. Dat huis hadden ze nog gedeeltelijk kunnen bedekken met plastic (als dunne vuilniszakken) om het nat regenen van de buitenmuur tegen te gaan. Door de harde wind scheurt dat plastic echter zomaar. Jonazio legde uit dat de muren nu wel weer drogen in de zon. Maar de binnenkant van de muur is dan nog nat en dan gaat de steen krimpen en komen er scheuren. Tja wat kun je dan doen? En wat moeten we zeggen? We staan er bij en kijken naar de mensen, die er stilletjes bij zitten. Het is zo akelig. Terug in de auto vroeg Bo aan Jonazio wat een nieuw huis zou gaan kosten. Met gebakken steen en cement, en golfplaten als dak kom je op plm. 2000 euro uit. En dan moet het nog gebouwd worden natuurlijk. Maar dat doen ze zelf.
’s Middags hadden we een afspraak met Nicholas. Het was fijn om hem weer te zien. We hebben een fijn gesprek gehad.
Daarna zouden we opnieuw naar de velvet bonen gaan kijken, maar Gerald was in geen velden of wegen te bekennen. We hebben een tijdje gewacht, maar Bo was er al gauw zat van. Hij kan niet tegen wachten. We stoppen ermee, zei hij. Het is klaar voor vandaag.
De volgende morgen hadden we een afspraak met Rowena van Kelfood , onze mestleverancier. Maar haar dochter was ziek geworden, dus het ging niet door. Alles kan zomaar veranderen. Bo had daarna een afspraak met de accountant samen met Jonazio. Ik heb lekker in de tuin zitten lezen. Ook heb ik weer een verslag gemaakt en heeft Bo zijn administratie gedaan. Hij krijgt veel telefoontjes uit Nederland over bestellingen in onze webshop. www.livingfair.nl.
Ik wil jullie bedanken voor de leuke reacties die ik krijg op mijn stukjes. Fijn dat jullie zo meeleven en meelezen. Een hartelijke groet!
